De zwavelzwam, deel 2
Gisteren heb ik al melding gemaakt van een mooie zwam op de stam van een levende boom. Vandaag ben ik er nog even gaan kijken. Terloops, de beer ligt er nog altijd, maar nu nog een beetje onthoofder! Na een babbel op de facebookgroep Eetbare wilde planten blijkt het wel om de zwavelzwam te gaan. In Nederland wordt dit algemeen naar Engels model (wat had je gedacht?) boskip genoemd. Het blijkt wel een eetbare zwam te zijn, maar er is ook bij dit exemplaar een maartje bij. Nergens in deze groep heb ik al de waarschuwing mogen lezen (maar ik kan er natuurlijk wel over gekeken hebben) dat consumptie van dit heerlijk naar kip smakend voedsel een bijwerking KAN hebben. Het is niet voor iedereen, gelukkig, maar sommige mensen hebben bij het eten van zwavelzwam last van een ernstige vorm van misselijkheid. Dat is over het algemeen niet dodelijk, maar ik ga me niet als een dokter opstellen, en me de specialisatie toxicologie beoefenen. Er wordt alleszins aangeraden een zeer klein stukje te proeven, en de gevolgen af te wachten. Zijn die er niet, dan heb je meteen groen licht. Maar in het tegenovergestelde geval is je misselijkheid een zeer duidelijke vingerwijzing om maar niet verder te gaan. Respecteer de taal van je eigen lichaam!
Toch vind ik dat deze vondst mijn dag goed maakt, alleen al omwille van de mooie foto's die ik heb kunnen maken.
Gisteren heb ik al melding gemaakt van een mooie zwam op de stam van een levende boom. Vandaag ben ik er nog even gaan kijken. Terloops, de beer ligt er nog altijd, maar nu nog een beetje onthoofder! Na een babbel op de facebookgroep Eetbare wilde planten blijkt het wel om de zwavelzwam te gaan. In Nederland wordt dit algemeen naar Engels model (wat had je gedacht?) boskip genoemd. Het blijkt wel een eetbare zwam te zijn, maar er is ook bij dit exemplaar een maartje bij. Nergens in deze groep heb ik al de waarschuwing mogen lezen (maar ik kan er natuurlijk wel over gekeken hebben) dat consumptie van dit heerlijk naar kip smakend voedsel een bijwerking KAN hebben. Het is niet voor iedereen, gelukkig, maar sommige mensen hebben bij het eten van zwavelzwam last van een ernstige vorm van misselijkheid. Dat is over het algemeen niet dodelijk, maar ik ga me niet als een dokter opstellen, en me de specialisatie toxicologie beoefenen. Er wordt alleszins aangeraden een zeer klein stukje te proeven, en de gevolgen af te wachten. Zijn die er niet, dan heb je meteen groen licht. Maar in het tegenovergestelde geval is je misselijkheid een zeer duidelijke vingerwijzing om maar niet verder te gaan. Respecteer de taal van je eigen lichaam!
Toch vind ik dat deze vondst mijn dag goed maakt, alleen al omwille van de mooie foto's die ik heb kunnen maken.
Sleedoorn
Een paar honderd meter verwijderd van de paddenstoelenboom groeiden deze steenvruchten in massa. Hier ga ik zonder voorbehoud een voorraadje van opslaan. Het gaat namelijk om sleedoorn, en dat is een vrucht die bij uitstek geschikt is om een (naar verluid) zeer lekkere confituur van te maken. De foto geeft een enigzins vervormd beeld: de vruchtjes zijn zo groot als een knikker, en er steekt een flinke steen in. Het zijn inderdaad pruimpjes, en de smaak is ook typisch. Met, alweer, een klein maartje. Op dit ogenblik zijn de vruchten nog helemaal niet voor consumptie geschikt. Bij het proeven had ik gemengde indrukken. Sommige vruchten hadden de neiging al lekker te zijn, maar andere gaven een zerpe, scherpe, uitermate zure smaak af. Eigenlijk wil je maar liefst de hele boel uitspuwen, en het idee vergeten. Het sap zette zich zelfs op mijn tanden vast: wanneer ik met de tong over mijn tanden streek, om de smaak weg te likken, voelden die ruw en stroef aan...
Niet doen! Het idee is best goed. Er is nog een klein wisjedatje te verwerken: deze vrucht heeft absoluut een flinke portie vorst nodig om tot volledige smaakrijkdom te komen. En daar kan een nachtje diepvries een flinke hulp bij zijn. Als je na het plukken de hele winkel in een zak stopt, en die in de diepvriezer legt, om alles gedurende vierentwintig uur te laten afkoelen, krijg je ideaal materiaal voor de confituurbereiding. Hetgeen de eerstvolgende dagen gaat uitgetest worden. Allerhande recepten en toevoegingen van aangepaste smaakleveranciers worden in dank afgenomen (en nooit meer teruggegeven...)
Een paar honderd meter verwijderd van de paddenstoelenboom groeiden deze steenvruchten in massa. Hier ga ik zonder voorbehoud een voorraadje van opslaan. Het gaat namelijk om sleedoorn, en dat is een vrucht die bij uitstek geschikt is om een (naar verluid) zeer lekkere confituur van te maken. De foto geeft een enigzins vervormd beeld: de vruchtjes zijn zo groot als een knikker, en er steekt een flinke steen in. Het zijn inderdaad pruimpjes, en de smaak is ook typisch. Met, alweer, een klein maartje. Op dit ogenblik zijn de vruchten nog helemaal niet voor consumptie geschikt. Bij het proeven had ik gemengde indrukken. Sommige vruchten hadden de neiging al lekker te zijn, maar andere gaven een zerpe, scherpe, uitermate zure smaak af. Eigenlijk wil je maar liefst de hele boel uitspuwen, en het idee vergeten. Het sap zette zich zelfs op mijn tanden vast: wanneer ik met de tong over mijn tanden streek, om de smaak weg te likken, voelden die ruw en stroef aan...
Niet doen! Het idee is best goed. Er is nog een klein wisjedatje te verwerken: deze vrucht heeft absoluut een flinke portie vorst nodig om tot volledige smaakrijkdom te komen. En daar kan een nachtje diepvries een flinke hulp bij zijn. Als je na het plukken de hele winkel in een zak stopt, en die in de diepvriezer legt, om alles gedurende vierentwintig uur te laten afkoelen, krijg je ideaal materiaal voor de confituurbereiding. Hetgeen de eerstvolgende dagen gaat uitgetest worden. Allerhande recepten en toevoegingen van aangepaste smaakleveranciers worden in dank afgenomen (en nooit meer teruggegeven...)
Eenstijlige meidoorn
Een derde plant die ik mooi bessendragend aantrof in die onmiddellijke omgeving, was meidoorn. Nu weet ik met zekerheid dat deze struik bessen aflevert, die gebruikt worden om het hart te stimuleren. Toch wordt er hardnekkig beweerd dat de bessen van eenstijlige meidoorn eetbaar zijn, sommigen doen ook wat hocus-pocus met de bladeren, maar mij lijkt het allemaal nog een beetje weghebben van hekserij en duivelaanroeping. Hoe kun je zien dat de plant op de foto eenstijlige meidoorn is, en wat zijn kleine en grote hoeveelheden? Ik laat de beker gewoon aan me voorbijgaan. Een enkele bes durf ik wel te proeven, maar niets garandeert dat ik het vruchtvlees wel zou inslikken. Dat vogels deze bessen in de winter met vreugde op het menu zetten, is maar hun zaak. Hun verteringsstelsel is het mijne niet. Eerst wil ik een ernstig debat met mensen die in deze gifmengerij hun diploma en hun sporen al verdoend hebben. Mensen die me bewijzen op tafel leggen. Die in mijn aanwezigheid een voedingsmiddel op basis van deze bessen bereiden, en ter plekke consumeren. Laat ze dan sterven voor mijn ogen, of voor eeuwig leven (of toch de portie die elk mens geredelijk voor zichzelf kan of mag opeisen), dan zal ik Thomasgewijs tot de grote groep der beterwetenden of tot die der gelovigen toetreden. Maar in de huidige omstandigheden wil ik niet verder gaan dan zeggen dat ik met de besdragende meidoorn een mooie plant een mooie foto bezorgd heb. Eten is er niet bij.
Een derde plant die ik mooi bessendragend aantrof in die onmiddellijke omgeving, was meidoorn. Nu weet ik met zekerheid dat deze struik bessen aflevert, die gebruikt worden om het hart te stimuleren. Toch wordt er hardnekkig beweerd dat de bessen van eenstijlige meidoorn eetbaar zijn, sommigen doen ook wat hocus-pocus met de bladeren, maar mij lijkt het allemaal nog een beetje weghebben van hekserij en duivelaanroeping. Hoe kun je zien dat de plant op de foto eenstijlige meidoorn is, en wat zijn kleine en grote hoeveelheden? Ik laat de beker gewoon aan me voorbijgaan. Een enkele bes durf ik wel te proeven, maar niets garandeert dat ik het vruchtvlees wel zou inslikken. Dat vogels deze bessen in de winter met vreugde op het menu zetten, is maar hun zaak. Hun verteringsstelsel is het mijne niet. Eerst wil ik een ernstig debat met mensen die in deze gifmengerij hun diploma en hun sporen al verdoend hebben. Mensen die me bewijzen op tafel leggen. Die in mijn aanwezigheid een voedingsmiddel op basis van deze bessen bereiden, en ter plekke consumeren. Laat ze dan sterven voor mijn ogen, of voor eeuwig leven (of toch de portie die elk mens geredelijk voor zichzelf kan of mag opeisen), dan zal ik Thomasgewijs tot de grote groep der beterwetenden of tot die der gelovigen toetreden. Maar in de huidige omstandigheden wil ik niet verder gaan dan zeggen dat ik met de besdragende meidoorn een mooie plant een mooie foto bezorgd heb. Eten is er niet bij.
Hier klikken om te© Danny Peeters, Oudenaarde 13 september 2014.
Mag ik vragen het copyright te respecteren? bewerken.
Mag ik vragen het copyright te respecteren? bewerken.