Er was eens... (ik zal mijn dochter voor zijn, en op hun niveau de vertelling aanvatten, zodat mijn barbaartjes er alles van begrijpen) een oude waskuip, eentje waarin ik toen ik zo oud was als mijn barbaartjes nu zijn, door mijn moeder het wekelijkse bad toegediend kreeg. Deze kuip heeft de zomer in treurnis doorgebracht: Humo had mijn echtgenote verleid tot het neerplanten van een zaaddragende omslag, maar nee hoor, er is naar alle waarschijnlijkheid geen enkel zaadje van de met veel bombarie aangekondigde bloeibom tot leven gekomen. Alleen één enkel zaadje, dat door een ietwat onzorgvuldig meesje uit het achtergebleven zaadzakje gekieperd werd, heeft aanleiding gegeven tot de groei van een heuse koolzaadplant, die om Humo goed belachelijk te maken, zeer rijkelijk gegroeid heeft, tot een vlinder zoveel weelde niet kon weerstaan, er haar eieren op legde, waarna de barbaarse rupsen tot meerdere voortzetting van het koolwitjesgeslacht de hele koolzaadhandel opgevreten hebben. Tijd voor een nieuwe bestemming, dus.
De heer De Bock, notoir Oudenaards plantenkweker, bood toevallig deze voorbije zondag de meest open van zijn deuren aan, en vrouwlief had daar lucht van gekregen. Dus togen wij autogewijs naar de Pelikaanstraat, en daar vulden wij onze koffer met een handvol plantgoed, dat bestemd was voor de opnieuw aan te leggen border, en eveneens met enige sierplanten, bestemd voor de te-wassen-blote-kont-van-de-auteur-kuip. Maak me nu niet hoorndol door je af te vragen, hé, moet dan niet plantsoen zijn in plaats van plantgoed? Nee, het plantsoen is de plaats in de tuin waar er sierplanten neergepoot zijn, het plantgoed wordt daar geplant. Openbare parken en andere groen-plaatsen liggen bezaaid met plantsoenen, maar, in hemelsnaam, een pootaardappel is géén plantsoen.
Vandaag werd deze kuip tevoorschijn gehaald, de foto's van de fotogalerij laten dat wel zien. De weinige begroeiïng werd verwijderd en de aarde aangevuld met een handvol eveneens gerecupereerde potaarde van gepensionneerde bloempotten. Dus werd een overschotje van bloed- en beendermeel toegevoegd. Je kan zien dat het recipient eigenlijk niets meer is dan de onderste helft van een grote fles van één of ander product, dus van recuperatie van weggooimateriaal weten we hier ook wel één en ander.
Vervolgens werden de voor de kuip bestemde planten uit hun potjes gepeuterd, waarbij ik er toch wel vakkundig in slaagde drie bloemen bestemd voor de border nu in de kuip te verwerken. Maar gedane zaken nemen geen keer, de kleuren werden gekeurd, vervolgens werden de planten in een mooie orde geschikt en goed bevonden voor inplanting.
Het eindresultaat mag er zijn: de kuip aan de voordeur vormt voor de bezoeker nu een mooi rustpunt voor de ogen. De namen van de bloemen zal ik nog gaan noteren, het is nu donker, en ik heb geen zin nog op jacht te gaan. Raad ondertussen maar zelf wat er staat. Het aangename aan een dergelijke aanwendig van oude spullen, die anders naar het containerpark zouden gaan, of die evengoed hun weg zouden vinden naar de oudijzerhandelaar, is de nostalgie die eraan verbonden is, en de fraaie oplossing die ze onverhoopt bieden om de afvalberg toch nog een beetje te vertragen.
De kostprijs? Dat deze kuip ook uit de kringloopwinkel afkomstig is, en vijf of tien euro gekost heeft, is een bijkomend pluspuntje. Laat ons zeggen 10 euro. De 9 plantjes samen kosten 18 euro. De aarde is recup, dus begroot ik die op 2 euro: er is toch nog een zekere restwaarde. Dan blijft er nog alleen het bloed- en beendermeel, eveneens een restje dat nog in de werkplaats stond, kom, zonder waarde. Tesamen 30 euro. En een aangenaam uurtje prutsen.
De heren kleinkinderen zullen deze keer het absolute verbod krijgen deze kuip als een zee van plukvreugde te beschouwen. Zij hebben het afgelopen jaar mijn tuin meedogenloos geplunderd. Opa stond er bij en keek er grinnikend naar. Maar niet deze keer. Een lesje in raszuivere darwiniaanse evolutietheorie: onze voorhistorische voorouders leefden van de pluk, jullie van de supermarkt met prefinanciering door jullie ouders, heren!
Toevoeging op 19 september. Zoals beloofd hier de namen van de plantjes:
Hebe "emerald green" (Hebe is "struikveronica" , familie van de Scrophulariacea -volledige tekst te zien op www.groeninfo.com)
Caluna vulgarus "dark beauty" (dit is "struikhei", familie van de Ericaceae. - zie www.groeninfo.com)
Salvia nemorosa "Ostfriesland" (familie van de Lamiaceae, zonder vermelding of specifiek deze varieteit doorlevend is. In de tuin heb ik gewone salie staan, die reeds zes of zeven jaar oud is, en waarvan de oudste takken behoorlijk verhout zijn - zie ook www.groen.net voor de volledige uitleg).
Blijkbaar kan ik al deze plantjes in een lenterijk vervolg naar de nieuwe border overbrengen.
© Danny Peeters 18/09/2012 Mag ik vragen het copyright te respecteren?