Marie was zich van geen kwaad bewust, en vond dat het eerste vereiste was: haar papfles. Kind en fles werden in mijn armen geduwd, en weldra heerste er een gemodereerde stilte, alleen onderbroken door zuig- en smekgeluidjes van een drinkende baby, en de goedkeurende huhums van de culinair meegenietende grootvader. Kleindochter was niet helemaal tevreden met het feit dat opa de fles alleen in handen wou houden, en nam resoluut het heft en de fles in handen: "Zeg, Baard, zo moet dat, he!" Het respect tussen de generaties krijgt met de jaren ook andere invulling en dimensies, heb ik de indruk. Deze gewaarwording werd nog versterkt toen mijn kleindochter op provencaalse wijze liet verstaan dat de droog-leeg gezogen fles aan oma gedelegeerd mocht worden, en liet de obligate boer na het eten.
Er werd nog wat heen en weer gespeeld en getaterd. Op zeker ogenblik zag ik hoe de oogjes tekenen van droomverlangens vertoonden. Ik nam ze op de arm, legde ze met haar wang op mijn onderarm, en steunde haar poepje met de andere. Blub-geluidjes die opa altijd maakt om de aandacht te trekken of net af te leiden, hadden het gewenste effect: de oogjes vochten wel voor het licht, maar de duisternis won het van de wilskracht van een baby met volle maag. De slaap heerste in de Mariale hersentjes.
Helaas, baby's blijven niet zo klein, en het gewicht van het gewiegde wicht won het van de wil van opa om zijn slapende kleindochter te blijven wiegen. Het licht in mijn armen ging eveneens uit, zonder dat iemand daar blub-geluidjes bij hoefde te maken. Opa delegeerde dan zijn kleindochter aan oma, rommelde zijn fiets uit zijn schuilplaats en vertrok voor een zuurstofbrengende tocht langsheen de Schelde. The simple life of retired people...
Mag ik vragen het copyright te respecteren?