Dag 3: Een uitbundig feest
Omdat gisteren de dag gevuld was met de gewone huishoudelijke bezigheden, en er nog een extra winkelronde voor de schoonouders moest uitgevoerd worden, met het daaropvolgende bezoek, met koffie, kwebbel en tuinbezoek, .hetgeen zonder handrem een dagvullende taak is, kon ik niet echt aan het schrijven slaan. Maar er stond, in tegenstelling tot normaal, nog meer op het programma, zodat de dag bepaald niet in het teken van tuin- of andere meer aangename schrijftaken kon staan. Er diende een deugddoende douche genomen te worden, de feestelijkste kleding moest uit de kast komen, en opgedirkt als een feestkikker werd de auto richting Enghien gestuurd, om het trouwfeest van de dochter van een collega van Marleen bij te wonen.
Het zinde me wel, zelfs het feit dat het een huwelijksfeest was, waar meestal ergerlijke muziek en belachelijke spelletjes moeten gespeeld worden (waarom is dat eigenlijk?), kon mijn enthousiasme niet temperen. Ik zou eindelijk nog een keertje in gezelschap van een aantal oud-collega's kunnen doorbrengen. De laatste keer was ter gelegenheid van de begrafenis van een familielid van een van diezelfde collega's, die nu ook als gast zou aanwezig zijn. Dat was in de maand mei van vorig jaar, dus een nieuwe gelegenheid was meer dan welkom.
We namen onze tijd voor de rit, en volgden de "toeristische weg", zoals Marleen dat uitdrukte. De GPS bood ons de snelste weg aan, langs een groot stuk autosnelweg, vanaf Frasnes-Lez-Anvaing (net achter Ronse) tot vlak in de buurt van Enghien. Daarna hadden we nog een kilometer of vijf - zes tot aan het punt van afspraak. Maar we kozen de kortste weg, over Geraardsbergen, en dat was net iets aangenamer om te rijden. Nu eens tegen 50 kilometer per uur, dan tegen 70. Ik geloof niet dat we onderweg ook maar een stuk weg tegen gekomen zijn waar we 90 kilometer per uur hadden mogen rijden. Op die manier hadden we alle tijd om rond te kijken, maar de rit duurde dan ook een klein uurtje. In het centrum van Geraardsbergen hadden we nog een dom omweggetje te maken wegens werken, en leidde de te volgen weg steil omhoog langs de kapelberg heen, waarbij we dus (helaas) niet meer de "Muur van Geraardsbergen" op mochten. Vroeger ben ik nog (met mijn eerste en loodzware Previa) tegen die helling opgereden, en moest het zwaarste stuk toch in tweede versnelling nemen. Spijtig, ik had graag die weg nog eens gevolgd.
Daarna kwamen we terug via Parike in de landelijke wereld terecht. Het heuvelland van Henegouwen zet zich ook daar nog voort, en ook Waals Brabant is een even mooie streek. Een omleiding verder kwamen we dan aan het station van Enghien, waar de afspraak was, alvorens naar de feestzaal te vertrekken. Zoals gebruikelijk was het café dicht, maar de gemiddelde Belgische stad heeft in de buurt van het station wel een wisseloplossing bij de hand. Een uurtje later waren we volledig, en vijf koppels en een vrijgezel zetten de laatste kilometers naar de feestzaal in.
Anita was mooi feestelijk opgekleed, en je zag dat ze er zin in had. De dochter zag er stralend uit, en de bruidegom was een joviale kerel, die een stevige mannenhand drukte. De vrouwen werden uitbundig en veelvuldig gekust. De dochter is, tussen haakjes, in het zelfde jaar geboren als Grietje. De laattijdige trouw wijst op een hechte band.
Waar we niet op gerekend hadden, was het uitzinnig uitbundig gedrag van de Waalse gasten. Ik heb al meerdere bruiloften meegemaakt, en op een dergelijk feest vallen de remmen wel meer buiten gebruik, maar daar ging het er toch wel extra kleurrijk aan toe. Een Westvlaamse bruiloft verschilt in alle opzichten van een Limburgse, maar toen we binnen kwamen, en we waren zowat de laatste gasten die toekwamen, was iedereen aan het brullen en tieren, dat horen en zien verging.
De rest van de avond speelde zich in dezelfde atmosfeer af. De microfoon werd meerdere malen gebruikt om aankondigingen te doen, een stel gasten, die meegeholpen hadden om de bokkenfuif tot een vreselijk spektakel te laten verworden, werden nu op hun beurt (goedmoedig, maar met strenge hand) met een vogeltjesdans (C'est la dance des canards) afgestraft. Op zeker ogenblik begon de muziek te spelen, en daar moest ik toch echt voor passen. Boenk-boenk van het begin tot het einde, in een eentonige steeds gelijke kadans, met bassen die door mijn borst heen daverden, zodat ik er onwel van werd... nee, voor mij hoeft het niet. Maar goed, er werd tegen een geluidsvolume van drie maal Werchter in gezellig met mekaar gepraat, er werd naar computer gestuurde filmpjes en foto-opnamen gekeken, het ijs was heerlijk, de drank lekker koel... de sfeer zat erin. Alleen ben ik geen feestbeest, laat mij maar rustig zitten en babbelen, de feestvarkens moeten maar voor animatie zorgen. En gasten van het laatste soort waren er voldoende. Er werd dus getierd en geroepen, gebruld en geschreeuwd, ik heb het nooit eerder meegemaakt.
Vooral het blijkbaar obligate kousenbandspel verhitte de gemoederen, zowel dames als heren (vergeef me de hoogdravende betiteling voor de verschijningsvorm van deze personen die ze voor de duur van dit spel aannamen) lieten zich ongelooflijk gaan. Voor wie het spel niet kent: de bruid draagt een kousenband, en via een omhaling met een hoed worden de dotaties van zowel dames als heren door een vrouw, die geld opscharrelt bij de dames, als een man die dus zijn sexegenoten activeert om te doteren, verzameld, en de muziek speelt tot een onverwacht einde. Naarmate de hoeddragers brullen dat nu een man, dan weer een vrouw een dotatie gedaan heeft, gaat de bruiloftsjurk van de bruid de hoogte in, tot de kousenband bereikt wordt. En dat is toch wel het hoogtepunt van de avond, nietwaar. De gelukkige laatste donateur heeft nu het ongelooflijke voorrecht de kousenband af te doen, en dat gaat uiteraard gepaard met veel gebrul en getier, en vooral veel schuine en schunnige opmerkingen. Ieder diertje zijn pleziertje.
De laatste twee muzieknummers die we nog meegemaakt hebben, want we vertrokken toch wel voor het einde van het feest, onderscheidden zich opvallend door hun afwezigheid van het eentonige boenk-boenk-ritme. Plotseling werd het stil in de zaal: de Valse no 2 werd ingezet, en het publiek op de dansvloer wijzigde plotseling. Vlak daarop mocht de heer Johann Strauss Junior iets van An der Schönen Blauen Donau komen vertellen. Een verademing. Ik heb nu uit pure genotszucht een Youtube - versie van dit stuk opgezocht, waar ik nu naar luister.
We namen afscheid van de vrolijke bende, en de eenzame weg, nu langs de snelweg, werd ingezet. Om twee uur deze ochtend waren we thuis. Alle gekheid op een stokje, het was een plezante en memorabele avond. Collega's nog eens teruggezien, leuke babbels met oude vrienden, en een opmerkelijk evenement om deze ontmoeting te omkaderen. Meer mag men toch niet verlangen? Toch wel, ik was zoals gewoonlijk bestuurder, en was ook meteen zowat de enige die geen druppel alcohol aangeraakt heeft... Jawel, de vrijgezel onder de genodigden heeft ook zeer goed zijn best gedaan, en is eveneens alcoholvrij gebleven. Proficiat, Glen!
Foto's zijn er helaas niet van voorhanden: de camera werd wel meegenomen, maar baterijën hebben nu zo eenmaal hun onhebbelijkheden. Een mooie attentie was wel dat er op elke tafel een paar wegwerpcamera's lagen, zodat de gasten naar hartenlust mekaar konden vereeuwigen. De feestelingen zorgen voor de ontwikkeling. Het was vermakelijk de jongere gasten te zien worstelen met het apparaat: velen konden zich niet voorstellen dat er inwendig een filmpje moest verschuiven, en dat de fotograaf van dienst dus even aan een wieltje moest draaien. Ook de flits moest regelmatig, via een langdurige druk op de knop, tot leven gewekt worden. Grappig!
Omdat gisteren de dag gevuld was met de gewone huishoudelijke bezigheden, en er nog een extra winkelronde voor de schoonouders moest uitgevoerd worden, met het daaropvolgende bezoek, met koffie, kwebbel en tuinbezoek, .hetgeen zonder handrem een dagvullende taak is, kon ik niet echt aan het schrijven slaan. Maar er stond, in tegenstelling tot normaal, nog meer op het programma, zodat de dag bepaald niet in het teken van tuin- of andere meer aangename schrijftaken kon staan. Er diende een deugddoende douche genomen te worden, de feestelijkste kleding moest uit de kast komen, en opgedirkt als een feestkikker werd de auto richting Enghien gestuurd, om het trouwfeest van de dochter van een collega van Marleen bij te wonen.
Het zinde me wel, zelfs het feit dat het een huwelijksfeest was, waar meestal ergerlijke muziek en belachelijke spelletjes moeten gespeeld worden (waarom is dat eigenlijk?), kon mijn enthousiasme niet temperen. Ik zou eindelijk nog een keertje in gezelschap van een aantal oud-collega's kunnen doorbrengen. De laatste keer was ter gelegenheid van de begrafenis van een familielid van een van diezelfde collega's, die nu ook als gast zou aanwezig zijn. Dat was in de maand mei van vorig jaar, dus een nieuwe gelegenheid was meer dan welkom.
We namen onze tijd voor de rit, en volgden de "toeristische weg", zoals Marleen dat uitdrukte. De GPS bood ons de snelste weg aan, langs een groot stuk autosnelweg, vanaf Frasnes-Lez-Anvaing (net achter Ronse) tot vlak in de buurt van Enghien. Daarna hadden we nog een kilometer of vijf - zes tot aan het punt van afspraak. Maar we kozen de kortste weg, over Geraardsbergen, en dat was net iets aangenamer om te rijden. Nu eens tegen 50 kilometer per uur, dan tegen 70. Ik geloof niet dat we onderweg ook maar een stuk weg tegen gekomen zijn waar we 90 kilometer per uur hadden mogen rijden. Op die manier hadden we alle tijd om rond te kijken, maar de rit duurde dan ook een klein uurtje. In het centrum van Geraardsbergen hadden we nog een dom omweggetje te maken wegens werken, en leidde de te volgen weg steil omhoog langs de kapelberg heen, waarbij we dus (helaas) niet meer de "Muur van Geraardsbergen" op mochten. Vroeger ben ik nog (met mijn eerste en loodzware Previa) tegen die helling opgereden, en moest het zwaarste stuk toch in tweede versnelling nemen. Spijtig, ik had graag die weg nog eens gevolgd.
Daarna kwamen we terug via Parike in de landelijke wereld terecht. Het heuvelland van Henegouwen zet zich ook daar nog voort, en ook Waals Brabant is een even mooie streek. Een omleiding verder kwamen we dan aan het station van Enghien, waar de afspraak was, alvorens naar de feestzaal te vertrekken. Zoals gebruikelijk was het café dicht, maar de gemiddelde Belgische stad heeft in de buurt van het station wel een wisseloplossing bij de hand. Een uurtje later waren we volledig, en vijf koppels en een vrijgezel zetten de laatste kilometers naar de feestzaal in.
Anita was mooi feestelijk opgekleed, en je zag dat ze er zin in had. De dochter zag er stralend uit, en de bruidegom was een joviale kerel, die een stevige mannenhand drukte. De vrouwen werden uitbundig en veelvuldig gekust. De dochter is, tussen haakjes, in het zelfde jaar geboren als Grietje. De laattijdige trouw wijst op een hechte band.
Waar we niet op gerekend hadden, was het uitzinnig uitbundig gedrag van de Waalse gasten. Ik heb al meerdere bruiloften meegemaakt, en op een dergelijk feest vallen de remmen wel meer buiten gebruik, maar daar ging het er toch wel extra kleurrijk aan toe. Een Westvlaamse bruiloft verschilt in alle opzichten van een Limburgse, maar toen we binnen kwamen, en we waren zowat de laatste gasten die toekwamen, was iedereen aan het brullen en tieren, dat horen en zien verging.
De rest van de avond speelde zich in dezelfde atmosfeer af. De microfoon werd meerdere malen gebruikt om aankondigingen te doen, een stel gasten, die meegeholpen hadden om de bokkenfuif tot een vreselijk spektakel te laten verworden, werden nu op hun beurt (goedmoedig, maar met strenge hand) met een vogeltjesdans (C'est la dance des canards) afgestraft. Op zeker ogenblik begon de muziek te spelen, en daar moest ik toch echt voor passen. Boenk-boenk van het begin tot het einde, in een eentonige steeds gelijke kadans, met bassen die door mijn borst heen daverden, zodat ik er onwel van werd... nee, voor mij hoeft het niet. Maar goed, er werd tegen een geluidsvolume van drie maal Werchter in gezellig met mekaar gepraat, er werd naar computer gestuurde filmpjes en foto-opnamen gekeken, het ijs was heerlijk, de drank lekker koel... de sfeer zat erin. Alleen ben ik geen feestbeest, laat mij maar rustig zitten en babbelen, de feestvarkens moeten maar voor animatie zorgen. En gasten van het laatste soort waren er voldoende. Er werd dus getierd en geroepen, gebruld en geschreeuwd, ik heb het nooit eerder meegemaakt.
Vooral het blijkbaar obligate kousenbandspel verhitte de gemoederen, zowel dames als heren (vergeef me de hoogdravende betiteling voor de verschijningsvorm van deze personen die ze voor de duur van dit spel aannamen) lieten zich ongelooflijk gaan. Voor wie het spel niet kent: de bruid draagt een kousenband, en via een omhaling met een hoed worden de dotaties van zowel dames als heren door een vrouw, die geld opscharrelt bij de dames, als een man die dus zijn sexegenoten activeert om te doteren, verzameld, en de muziek speelt tot een onverwacht einde. Naarmate de hoeddragers brullen dat nu een man, dan weer een vrouw een dotatie gedaan heeft, gaat de bruiloftsjurk van de bruid de hoogte in, tot de kousenband bereikt wordt. En dat is toch wel het hoogtepunt van de avond, nietwaar. De gelukkige laatste donateur heeft nu het ongelooflijke voorrecht de kousenband af te doen, en dat gaat uiteraard gepaard met veel gebrul en getier, en vooral veel schuine en schunnige opmerkingen. Ieder diertje zijn pleziertje.
De laatste twee muzieknummers die we nog meegemaakt hebben, want we vertrokken toch wel voor het einde van het feest, onderscheidden zich opvallend door hun afwezigheid van het eentonige boenk-boenk-ritme. Plotseling werd het stil in de zaal: de Valse no 2 werd ingezet, en het publiek op de dansvloer wijzigde plotseling. Vlak daarop mocht de heer Johann Strauss Junior iets van An der Schönen Blauen Donau komen vertellen. Een verademing. Ik heb nu uit pure genotszucht een Youtube - versie van dit stuk opgezocht, waar ik nu naar luister.
We namen afscheid van de vrolijke bende, en de eenzame weg, nu langs de snelweg, werd ingezet. Om twee uur deze ochtend waren we thuis. Alle gekheid op een stokje, het was een plezante en memorabele avond. Collega's nog eens teruggezien, leuke babbels met oude vrienden, en een opmerkelijk evenement om deze ontmoeting te omkaderen. Meer mag men toch niet verlangen? Toch wel, ik was zoals gewoonlijk bestuurder, en was ook meteen zowat de enige die geen druppel alcohol aangeraakt heeft... Jawel, de vrijgezel onder de genodigden heeft ook zeer goed zijn best gedaan, en is eveneens alcoholvrij gebleven. Proficiat, Glen!
Foto's zijn er helaas niet van voorhanden: de camera werd wel meegenomen, maar baterijën hebben nu zo eenmaal hun onhebbelijkheden. Een mooie attentie was wel dat er op elke tafel een paar wegwerpcamera's lagen, zodat de gasten naar hartenlust mekaar konden vereeuwigen. De feestelingen zorgen voor de ontwikkeling. Het was vermakelijk de jongere gasten te zien worstelen met het apparaat: velen konden zich niet voorstellen dat er inwendig een filmpje moest verschuiven, en dat de fotograaf van dienst dus even aan een wieltje moest draaien. Ook de flits moest regelmatig, via een langdurige druk op de knop, tot leven gewekt worden. Grappig!
Dag 4: Nog een beetje getuinierd
Zondag 3 augustus heeft me, in de nasleep van de nachtelijke uitstap de gelegenheid geboden me te interesseren in iets waar ik in een zeer vroeg stadium van mijn tuinierscarrière ook al de nodige aandacht aan besteed heb, maar waar ik eigenlijk nooit veel mee gedaan heb, behalve in één bepaalde activiteit. Langs Facebook om kwam ik terecht op een groep die zich interesseert in eetbare wilde planten, een zeer belangwekkend onderwerp, omdat overal om je heen planten staan, die je onvervaard maar met kennis van zaken mag plukken of oogsten en opeten. Vroeger heb ik nog bloemetjes van madeliefjes op mijn boterham met platte kaas gedaan, en ik kan u verzekeren, het is zeer smakelijk. Bovendien heb ik een aftreksel van die bloemetjes gegeven aan een waterschildpad, die door een of andere omstandigheid gekwetst was. Waarschijnlijk had hij niet tijdig de gelegenheid gehad om eens op het droge te komen, en dus een infectie van een klein wondje opgelopen aan de voorpootjes en aan het staartje, waarop de medebewoners ongenadig op hem inbeten. De wonden genazen wonderwel.
We kennen niet meer voldoende van de natuur rond ons heen, en dat vertaalt zich in een handige commercialisatie van alles wat de landbouw ingaat, inbegrepen de ondertussen al lang gestandardiseerde landbouwmethoden van bewerking van de velden.
Ik vond daar dus een aantal filmpjes, waarop permakultuur uitgelegd en gepromoot werd. Nu kan ik op mijn zes aren moeilijk spreken van een algemene bio-tuinbouwaanpak. Maar de beelden en de verklaringen leidden me terug naar de tijd dat ik veelvuldig en lang gelezen heb in de werken van Seifert, Jean Pain, en nog een Duitse auteur, die het boek "Mijn Paradijs" geschreven heeft (zijn naam ontsnapt me even). De atmosfeer had me meteen te pakken, en ik heb de link naar deze filmpjes opgeslagen, zodat ik de volgende dagen, als de ledigheid toeslaat, toch nog een beetje verse adem kan binnenhalen, ook als ik voor het computerscherm zit.
In die filmpjes heb ik weer zoveel stof teruggevonden, die me wel vertrouwd zijn, maar waar ik door de beperkte oppervlakte van mijn stukje wereld nooit aan toegekomen ben. Dromen mag iedereen, en hier komen opnieuw dromen naar boven. Hier kun je de beelden naar keuze bekijken.
Later op de avond, het was reeds 20 uur, ben ik toch nog in de tuin gesukkeld, en heb nog wat gesnoeid materiaal verkleind, nadat ik een bolvormige taxus met hippie-allures ingesnoeid had. Alles ligt nu klaar om morgen nog een eindje te diepspitten, en dan het eerste verhoogde bedje aan te leggen voor de aardbeitjes.
Ook hier heb ik geen aangepaste foto's genomen: gewoon niet aan gedacht...
Zondag 3 augustus heeft me, in de nasleep van de nachtelijke uitstap de gelegenheid geboden me te interesseren in iets waar ik in een zeer vroeg stadium van mijn tuinierscarrière ook al de nodige aandacht aan besteed heb, maar waar ik eigenlijk nooit veel mee gedaan heb, behalve in één bepaalde activiteit. Langs Facebook om kwam ik terecht op een groep die zich interesseert in eetbare wilde planten, een zeer belangwekkend onderwerp, omdat overal om je heen planten staan, die je onvervaard maar met kennis van zaken mag plukken of oogsten en opeten. Vroeger heb ik nog bloemetjes van madeliefjes op mijn boterham met platte kaas gedaan, en ik kan u verzekeren, het is zeer smakelijk. Bovendien heb ik een aftreksel van die bloemetjes gegeven aan een waterschildpad, die door een of andere omstandigheid gekwetst was. Waarschijnlijk had hij niet tijdig de gelegenheid gehad om eens op het droge te komen, en dus een infectie van een klein wondje opgelopen aan de voorpootjes en aan het staartje, waarop de medebewoners ongenadig op hem inbeten. De wonden genazen wonderwel.
We kennen niet meer voldoende van de natuur rond ons heen, en dat vertaalt zich in een handige commercialisatie van alles wat de landbouw ingaat, inbegrepen de ondertussen al lang gestandardiseerde landbouwmethoden van bewerking van de velden.
Ik vond daar dus een aantal filmpjes, waarop permakultuur uitgelegd en gepromoot werd. Nu kan ik op mijn zes aren moeilijk spreken van een algemene bio-tuinbouwaanpak. Maar de beelden en de verklaringen leidden me terug naar de tijd dat ik veelvuldig en lang gelezen heb in de werken van Seifert, Jean Pain, en nog een Duitse auteur, die het boek "Mijn Paradijs" geschreven heeft (zijn naam ontsnapt me even). De atmosfeer had me meteen te pakken, en ik heb de link naar deze filmpjes opgeslagen, zodat ik de volgende dagen, als de ledigheid toeslaat, toch nog een beetje verse adem kan binnenhalen, ook als ik voor het computerscherm zit.
In die filmpjes heb ik weer zoveel stof teruggevonden, die me wel vertrouwd zijn, maar waar ik door de beperkte oppervlakte van mijn stukje wereld nooit aan toegekomen ben. Dromen mag iedereen, en hier komen opnieuw dromen naar boven. Hier kun je de beelden naar keuze bekijken.
Later op de avond, het was reeds 20 uur, ben ik toch nog in de tuin gesukkeld, en heb nog wat gesnoeid materiaal verkleind, nadat ik een bolvormige taxus met hippie-allures ingesnoeid had. Alles ligt nu klaar om morgen nog een eindje te diepspitten, en dan het eerste verhoogde bedje aan te leggen voor de aardbeitjes.
Ook hier heb ik geen aangepaste foto's genomen: gewoon niet aan gedacht...
© Danny Peeters, Oudenaarde 03 augustus 2014.
Mag ik vragen het copyright te respecteren?
Mag ik vragen het copyright te respecteren?