Requiescat In Pace
Geluk heeft ook met gevoelens te maken, en soms kunnen die gevoelens van een andere aard zijn. Het hoeven niet altijd hemelse gedachten te zijn die de dag van iemand goed maken. Af en toe moet iemand de kans krijgen om eens goed zijn mening te ventileren. En dat ga ik hier nu doen.
Enige dagen geleden las ik (weer op facebook) een bijdrage van iemand, die een groot Oudenaards kunstenaar hommage bracht. De pennenvoerder is een gekend auteur en dichter, en hij schreef terecht over het belang van een jong artiest, die in de jaren 70 van vorige eeuw zijn jeugd beleefde in deze stad. Hij maakte het hier erg bont en raakte aan de drugs. Onder invloed deed hij goed en kwaad, maar hij ontpopte zich wel tot een gedegen dichter, die zichzelf helaas niet de kans gegeven heeft tot volwassenheid te komen. Hij werd nauwelijks 21 jaar oud en stierf aan een overdosis.
Zijn werk is om meer dan alleen maar het aspect tijdsbeeld van meer dan groot belang geworden. Zijn familie heeft hem te ruste gelegd in een zeer eenvoudig graf, dat enkel gesierd wordt door een houten kruis met een naam en twee data. Dit kerkhof bezoek ik regelmatig, omwille van de nabijheid, en de rust die tienmaal groter is dan die in het stadspark.
Het lijkt een beetje morbide om te wandelen op een kerkhof, waar geen familielid of kennis begraven ligt. Het is dan ook een oud kerkhof, dat slechts uitzonderlijk nieuwe begravingen kent in familiekelders, of in de grafkelders van een viertal kloosterorden. Maar er zijn een boel belangwekkende graven te zien. Het kerkhof heeft zijn ontstaan te danken aan de Oostenrijkse machthebbers, die in 1794 toestemming gaven deze ruimte als kerkhof in te richten. De elite van Oudenaarde uit de 19de en 20ste eeuw is hier te ruste gelegd. Grote en bekende namen liggen op wandelafstand van elkaar.
Geluk heeft ook met gevoelens te maken, en soms kunnen die gevoelens van een andere aard zijn. Het hoeven niet altijd hemelse gedachten te zijn die de dag van iemand goed maken. Af en toe moet iemand de kans krijgen om eens goed zijn mening te ventileren. En dat ga ik hier nu doen.
Enige dagen geleden las ik (weer op facebook) een bijdrage van iemand, die een groot Oudenaards kunstenaar hommage bracht. De pennenvoerder is een gekend auteur en dichter, en hij schreef terecht over het belang van een jong artiest, die in de jaren 70 van vorige eeuw zijn jeugd beleefde in deze stad. Hij maakte het hier erg bont en raakte aan de drugs. Onder invloed deed hij goed en kwaad, maar hij ontpopte zich wel tot een gedegen dichter, die zichzelf helaas niet de kans gegeven heeft tot volwassenheid te komen. Hij werd nauwelijks 21 jaar oud en stierf aan een overdosis.
Zijn werk is om meer dan alleen maar het aspect tijdsbeeld van meer dan groot belang geworden. Zijn familie heeft hem te ruste gelegd in een zeer eenvoudig graf, dat enkel gesierd wordt door een houten kruis met een naam en twee data. Dit kerkhof bezoek ik regelmatig, omwille van de nabijheid, en de rust die tienmaal groter is dan die in het stadspark.
Het lijkt een beetje morbide om te wandelen op een kerkhof, waar geen familielid of kennis begraven ligt. Het is dan ook een oud kerkhof, dat slechts uitzonderlijk nieuwe begravingen kent in familiekelders, of in de grafkelders van een viertal kloosterorden. Maar er zijn een boel belangwekkende graven te zien. Het kerkhof heeft zijn ontstaan te danken aan de Oostenrijkse machthebbers, die in 1794 toestemming gaven deze ruimte als kerkhof in te richten. De elite van Oudenaarde uit de 19de en 20ste eeuw is hier te ruste gelegd. Grote en bekende namen liggen op wandelafstand van elkaar.
Het graf
De Facebook-auteur vergiste zich in zijn artikel over een kleinigheid, hetgeen hem graag vergeven wordt. Het graf van de artiest, zo luidde het, wordt nog steeds onderhouden door de oom van J.T. Maar dat is niet zo. Het bleek al vlug dat de familie verdeeld reageerde omtrent de verplichtingen die ze ten opzichte van hun dichtende spruit hadden. Daardoor kwam het graf nooit tot een volwaardig uiterlijk, en bleef het bij een eenvoudig houten kruis. Slechts een persoon trok zich het lot van het graf, en dus van de overledene aan, inderdaad, een oom. Enige tijd na het overlijden, tot aan zijn dood in oktober 2012, nam R.T., de oom in kwestie, de taak op zich om jaarlijks het graf van nieuwe bloemen te voorzien. Had deze man door dat het verleden van de dichter na zijn dood niet meer van belang was, maar wel zijn naam, en zijn werk? Het moet zo wel zijn.
Maar ik merkte in de loop van dit jaar dat de bloemen op het graf uit gewoonte nog wel bloeiden, maar niet met het enthousiasme dat verwacht mag worden in een wel onderhouden plantsoen, ook als het op een naakt graf ligt. Geurige lavendel, rozen, een laag en ooit wel geknipt ligusterhaagje, dat onder de lavendel kreunt, en helaas nu ook opschietend onkruid sieren nog altijd het graf, zoals de zomer van 2012 het ingegeven heeft. De foto's tonen duidelijk aan dat R.T., trouwens tot aan zijn dood een gerespecteerd persoon hier in Oudenaarde, het onderhoud gewetensvol uitvoerde, maar zijn sterfdatum maakte het onmogelijk om op Allerzielen 2012 het graf met een nieuw, fris winterkleed te tooien. Evenmin kon de lente van 2013 aangewend worden om de zomertooi te bewerkstelligen. En vandaag zijn we in volle zomer van 2014, het graf vertoont vermoeidheid.
De Facebook-auteur vergiste zich in zijn artikel over een kleinigheid, hetgeen hem graag vergeven wordt. Het graf van de artiest, zo luidde het, wordt nog steeds onderhouden door de oom van J.T. Maar dat is niet zo. Het bleek al vlug dat de familie verdeeld reageerde omtrent de verplichtingen die ze ten opzichte van hun dichtende spruit hadden. Daardoor kwam het graf nooit tot een volwaardig uiterlijk, en bleef het bij een eenvoudig houten kruis. Slechts een persoon trok zich het lot van het graf, en dus van de overledene aan, inderdaad, een oom. Enige tijd na het overlijden, tot aan zijn dood in oktober 2012, nam R.T., de oom in kwestie, de taak op zich om jaarlijks het graf van nieuwe bloemen te voorzien. Had deze man door dat het verleden van de dichter na zijn dood niet meer van belang was, maar wel zijn naam, en zijn werk? Het moet zo wel zijn.
Maar ik merkte in de loop van dit jaar dat de bloemen op het graf uit gewoonte nog wel bloeiden, maar niet met het enthousiasme dat verwacht mag worden in een wel onderhouden plantsoen, ook als het op een naakt graf ligt. Geurige lavendel, rozen, een laag en ooit wel geknipt ligusterhaagje, dat onder de lavendel kreunt, en helaas nu ook opschietend onkruid sieren nog altijd het graf, zoals de zomer van 2012 het ingegeven heeft. De foto's tonen duidelijk aan dat R.T., trouwens tot aan zijn dood een gerespecteerd persoon hier in Oudenaarde, het onderhoud gewetensvol uitvoerde, maar zijn sterfdatum maakte het onmogelijk om op Allerzielen 2012 het graf met een nieuw, fris winterkleed te tooien. Evenmin kon de lente van 2013 aangewend worden om de zomertooi te bewerkstelligen. En vandaag zijn we in volle zomer van 2014, het graf vertoont vermoeidheid.
De omgeving
De rustige omgeving nodigt uit tot wandelen. Enerzijds is er deze begraafplaats, het woord kerkhof is niet van toepassing, ooit zal het wel van toepassing geweest zijn, maar nu is het gewenst de strikte binding met de katholieke kerk maar achterwege te laten: in de dood zijn ze allen gelijk, en het respect voor godsdienstige beleving van welke soort dan ook, dan wel voor laat me het noemen een vrijzinnige benadering moet voortaan voorop staan. Als op het einde van de achttiende eeuw het uitgangspunt was, dat de dood van de ingezetenen van de stad Oudenaarde een afhandeling moest krijgen in een katholieke atmosfeer, dan zijn de talloze verwijzingen naar geloofsbeleving volkomen op hun plaats. Niemand heeft het recht daar eisen over te stellen. Evenmin als er mag geëist worden dat de godsdienstige symbolen op individuele graven zouden moeten verwijderd worden, hoeven mensen die vroeger ergens in een hoekje geduwd werden omwille van de meest diverse redenen nog gediscrimineerd te worden. Het is stof tot overweging bij een dergelijke wandeling op het kerkhof - sta me toe de oude benaming toch te gebruiken.
Vlakbij deze begraafplaats ligt een lap grond waarop de tuiniersvereniging "De Volkstuin" perceeltjes ter beschikking stelt van mensen, die onvoldoende of geen tuin ter beschikking hebben, om groenten, bloemen en fruit te kweken. De zomerse bedrijvigheid maakt de wandeling, even de straat oversteken en je kunt zonder meer het tuincomplex instappen, nog aangenamer. Ook hier heerst een relatieve rust. De pracht van de dahlia's in de hoofdwandeling zet zich in het stadspark nog verder. Enige jaren geleden werd deze centrale wandelweg doorheen het complex heraangelegd, en het is zonder meer een visueel succes. Je kunt er met gemak een praatje slaan met een fiere tuinier, die je graag vertelt over zijn successen. Opschepperij hoort er niet bij, je ziet zelf het resultaat.
De overgang naar het stadspark gebeurt probleemloos, en daar kan je genieten van een omgeving die aangelegd werd als een Engels park. Helaas slaat vandalisme hier ook toe. Ik herinner me nog ganse zitbanken die in een nachtelijke uitspatting zonder meer een nieuwe plaats gegeven werd in de grote vijver. En in de zomervakantie of op schoolse woensdagnamiddagen heerst de jeugd. Spelen mag, maar hier en daar zou toch een sterke hand een en ander in bedwang mogen houden.
Vanuit het park heb je de gelegenheid het stadscentrum te bezoeken, of keer je terug naar rustiger oorden. Ik heb meer en meer mijn wandelingen verlegd naar de begraafplaats.
De rustige omgeving nodigt uit tot wandelen. Enerzijds is er deze begraafplaats, het woord kerkhof is niet van toepassing, ooit zal het wel van toepassing geweest zijn, maar nu is het gewenst de strikte binding met de katholieke kerk maar achterwege te laten: in de dood zijn ze allen gelijk, en het respect voor godsdienstige beleving van welke soort dan ook, dan wel voor laat me het noemen een vrijzinnige benadering moet voortaan voorop staan. Als op het einde van de achttiende eeuw het uitgangspunt was, dat de dood van de ingezetenen van de stad Oudenaarde een afhandeling moest krijgen in een katholieke atmosfeer, dan zijn de talloze verwijzingen naar geloofsbeleving volkomen op hun plaats. Niemand heeft het recht daar eisen over te stellen. Evenmin als er mag geëist worden dat de godsdienstige symbolen op individuele graven zouden moeten verwijderd worden, hoeven mensen die vroeger ergens in een hoekje geduwd werden omwille van de meest diverse redenen nog gediscrimineerd te worden. Het is stof tot overweging bij een dergelijke wandeling op het kerkhof - sta me toe de oude benaming toch te gebruiken.
Vlakbij deze begraafplaats ligt een lap grond waarop de tuiniersvereniging "De Volkstuin" perceeltjes ter beschikking stelt van mensen, die onvoldoende of geen tuin ter beschikking hebben, om groenten, bloemen en fruit te kweken. De zomerse bedrijvigheid maakt de wandeling, even de straat oversteken en je kunt zonder meer het tuincomplex instappen, nog aangenamer. Ook hier heerst een relatieve rust. De pracht van de dahlia's in de hoofdwandeling zet zich in het stadspark nog verder. Enige jaren geleden werd deze centrale wandelweg doorheen het complex heraangelegd, en het is zonder meer een visueel succes. Je kunt er met gemak een praatje slaan met een fiere tuinier, die je graag vertelt over zijn successen. Opschepperij hoort er niet bij, je ziet zelf het resultaat.
De overgang naar het stadspark gebeurt probleemloos, en daar kan je genieten van een omgeving die aangelegd werd als een Engels park. Helaas slaat vandalisme hier ook toe. Ik herinner me nog ganse zitbanken die in een nachtelijke uitspatting zonder meer een nieuwe plaats gegeven werd in de grote vijver. En in de zomervakantie of op schoolse woensdagnamiddagen heerst de jeugd. Spelen mag, maar hier en daar zou toch een sterke hand een en ander in bedwang mogen houden.
Vanuit het park heb je de gelegenheid het stadscentrum te bezoeken, of keer je terug naar rustiger oorden. Ik heb meer en meer mijn wandelingen verlegd naar de begraafplaats.
Actie!
De boosheid waarover ik het had, betrof voornamelijk de verwaarloosde toestand van een bepaald graf. Maar bij uitbreiding geldt dit voor de ganse begraafplaats. Ook de plaatselijke infrastructuur laat te wensen over. De paden waren begroeid met onkruid, maar dat is radicaal verbeterd. Met round-up, waarschijnlijk. Een goede ouderwetse hak en een flinke dosis doorzettingsvermogen kunnen wonderen doen, vind ik. De oude graven zijn dikwijls gemolesteerd. Ik herinner me nog dat een paar jaar geleden het mogelijk was door de verzakkingen heen de kisten open en bloot te zien liggen. Foto's zijn afgerukt, gedenkstenen gebroken (marmerplaten van tien centimeter dik!), inscripties vernield, of door ouderdom onleesbaar geworden, terwijl sommige gegevens toch belangwekkend genoeg zijn om toegankelijk te blijven voor wie er interesse voor heeft.
In het geval van J.T. heeft men te maken met een graf zonder steen, enkel een houten kruis toont de plaats aan. En de begroeiing, natuurlijk. Zoals de foto's duidelijk maken is een sterke hand nodig om graven, die nog in concessie zijn, maar waar geen verzorging meer voor is, toch te laten onderhouden. Het bedoelde graf is een typegeval, waar tot voor kort een familielid het nodige deed, maar nu zou, vooral omwille van het belang van deze persoon toch van ergens initiatief moeten komen om voor dergelijke gevallen een oplossing te bieden.
Ik meen die gevonden te hebben, en ik heb aan Mevrouw Meuleman, Vlaams deelstaatsenator, en Groen-boegbeeld in Oudenaarde een mail gezonden met mijn bedenkingen, en een voorstel.
Speciaal voor de Nederlandse lezer: Groen is een politieke partij, gegroeid uit de eerste groene beweging Agalev (Anders Gaan Leven) die de vereisten van natuur en milieu eerst in een verenigingsvorm verdedigde, maar die in de loop van de jaren zeventig uitgegroeid is tot een echte politieke partij. Mevrouw Meuleman is na de verkiezingen in mei van dit jaar benoemd tot senator van de Federale deelstaat Vlaanderen, en vertegenwoordigt de regio Oudenaarde.
Ik wacht op haar antwoord alvorens wat dan ook te ondernemen. Maar er is nog een speciale reden waarom ik precies aan deze senator mijn verzuchtingen verzonden heb. Die zal ik uitleggen in de onderstaande, nog niet gepubliceerde rechtvaardiging, als ik "groen" licht krijg voor mijn initiatief. Dat houdt rechtstreeks verband met de persoon als artiest van J.T. Maar dat volgt later.
De boosheid waarover ik het had, betrof voornamelijk de verwaarloosde toestand van een bepaald graf. Maar bij uitbreiding geldt dit voor de ganse begraafplaats. Ook de plaatselijke infrastructuur laat te wensen over. De paden waren begroeid met onkruid, maar dat is radicaal verbeterd. Met round-up, waarschijnlijk. Een goede ouderwetse hak en een flinke dosis doorzettingsvermogen kunnen wonderen doen, vind ik. De oude graven zijn dikwijls gemolesteerd. Ik herinner me nog dat een paar jaar geleden het mogelijk was door de verzakkingen heen de kisten open en bloot te zien liggen. Foto's zijn afgerukt, gedenkstenen gebroken (marmerplaten van tien centimeter dik!), inscripties vernield, of door ouderdom onleesbaar geworden, terwijl sommige gegevens toch belangwekkend genoeg zijn om toegankelijk te blijven voor wie er interesse voor heeft.
In het geval van J.T. heeft men te maken met een graf zonder steen, enkel een houten kruis toont de plaats aan. En de begroeiing, natuurlijk. Zoals de foto's duidelijk maken is een sterke hand nodig om graven, die nog in concessie zijn, maar waar geen verzorging meer voor is, toch te laten onderhouden. Het bedoelde graf is een typegeval, waar tot voor kort een familielid het nodige deed, maar nu zou, vooral omwille van het belang van deze persoon toch van ergens initiatief moeten komen om voor dergelijke gevallen een oplossing te bieden.
Ik meen die gevonden te hebben, en ik heb aan Mevrouw Meuleman, Vlaams deelstaatsenator, en Groen-boegbeeld in Oudenaarde een mail gezonden met mijn bedenkingen, en een voorstel.
Speciaal voor de Nederlandse lezer: Groen is een politieke partij, gegroeid uit de eerste groene beweging Agalev (Anders Gaan Leven) die de vereisten van natuur en milieu eerst in een verenigingsvorm verdedigde, maar die in de loop van de jaren zeventig uitgegroeid is tot een echte politieke partij. Mevrouw Meuleman is na de verkiezingen in mei van dit jaar benoemd tot senator van de Federale deelstaat Vlaanderen, en vertegenwoordigt de regio Oudenaarde.
Ik wacht op haar antwoord alvorens wat dan ook te ondernemen. Maar er is nog een speciale reden waarom ik precies aan deze senator mijn verzuchtingen verzonden heb. Die zal ik uitleggen in de onderstaande, nog niet gepubliceerde rechtvaardiging, als ik "groen" licht krijg voor mijn initiatief. Dat houdt rechtstreeks verband met de persoon als artiest van J.T. Maar dat volgt later.
rechtvaardiging
© Danny Peeters, Oudenaarde 04 augustus 2014.
Mag ik vragen het copyright te respecteren?
Zie ook de fotogalerij: RIP
Mag ik vragen het copyright te respecteren?
Zie ook de fotogalerij: RIP