Woensdag 6 augustus, dag 7.
Gisteren had ik niet de tijd om hier wat te posten over de dagelijkse lichtpunten van dag 6. Natuurlijk heb ik wat gewerkt aan mijn kerkhofplan, maar het is wachten op Mevr. Meuleman. De periode is uiteraard slecht: mensen durven in augustus wel eens op verlof te vertrekken, en als het secretariaat dan besluit dat de inhoud van de mail niet van aard is om iemand te storen, moet het maar wachten. Ik had wel gehoopt op een beleefdheidsantwoordje, om te zeggen: sorry, een onmiddellijk antwoord is niet mogelijk. We zullen wel zien.
Vandaag had ik een mooi moment van verwondering. Met mijn bijna 62 jaar heb ik nog nooit een vijgenboom in vrucht zien staan. Vanmorgen wou mijn dochter naar Gent, omdat ze daar nog een en ander te doen had, en omdat haar huurcontract op het einde van de maand vervalt, was het maar zo gemakkelijk om even de auto te nemen, zodat er alvast enige spullen die verder konden gemist worden, mee naar huis konden gebracht worden.
Eerder had ze al eens verteld over een vijgenboom in het tuintje, waar elk jaar rijpe vruchten onder lagen te rotten, omdat niemand ze lustte. Ik kon mijn oren niet geloven, vijgen zijn heerlijk om te eten. Maar ik geloofde niet dat deze vruchten in ons klimaat konden afrijpen. En dat blijkt dus wel degelijk het geval te zijn. Zij had al eens met de kotmadam gesproken, en die zei dat normaal gezien de kuisvrouw recht had om de appeltjes die eveneens in de tuin staan, mee te nemen, maar dat de vijgen vrij mee te nemen waren.
Voor mij was het meteen de gelegenheid dit boompje in ogenschouw te nemen. De grote, vlezige bladeren vielen meteen op. Het waren vooral de honderden vruchten die, nog onrijp, in het oog sprongen. Een tiental vruchten waren plukrijp, en die heb ik mee naar huis gebracht. Morgen of zo ga ik Tante Google ondervragen over de mogelijkheid om vijgen te kweken en te oogsten.
Gisteren had ik niet de tijd om hier wat te posten over de dagelijkse lichtpunten van dag 6. Natuurlijk heb ik wat gewerkt aan mijn kerkhofplan, maar het is wachten op Mevr. Meuleman. De periode is uiteraard slecht: mensen durven in augustus wel eens op verlof te vertrekken, en als het secretariaat dan besluit dat de inhoud van de mail niet van aard is om iemand te storen, moet het maar wachten. Ik had wel gehoopt op een beleefdheidsantwoordje, om te zeggen: sorry, een onmiddellijk antwoord is niet mogelijk. We zullen wel zien.
Vandaag had ik een mooi moment van verwondering. Met mijn bijna 62 jaar heb ik nog nooit een vijgenboom in vrucht zien staan. Vanmorgen wou mijn dochter naar Gent, omdat ze daar nog een en ander te doen had, en omdat haar huurcontract op het einde van de maand vervalt, was het maar zo gemakkelijk om even de auto te nemen, zodat er alvast enige spullen die verder konden gemist worden, mee naar huis konden gebracht worden.
Eerder had ze al eens verteld over een vijgenboom in het tuintje, waar elk jaar rijpe vruchten onder lagen te rotten, omdat niemand ze lustte. Ik kon mijn oren niet geloven, vijgen zijn heerlijk om te eten. Maar ik geloofde niet dat deze vruchten in ons klimaat konden afrijpen. En dat blijkt dus wel degelijk het geval te zijn. Zij had al eens met de kotmadam gesproken, en die zei dat normaal gezien de kuisvrouw recht had om de appeltjes die eveneens in de tuin staan, mee te nemen, maar dat de vijgen vrij mee te nemen waren.
Voor mij was het meteen de gelegenheid dit boompje in ogenschouw te nemen. De grote, vlezige bladeren vielen meteen op. Het waren vooral de honderden vruchten die, nog onrijp, in het oog sprongen. Een tiental vruchten waren plukrijp, en die heb ik mee naar huis gebracht. Morgen of zo ga ik Tante Google ondervragen over de mogelijkheid om vijgen te kweken en te oogsten.
De vijgen zijn niet supergroot, maar dat is bij zelfgekweekte vruchten dikwijls het geval. Eentje is een beetje overrijp, ik ga ze seffens opeten. Ik kan ook net zo goed meteen Google even raadplegen, om over de bewaring meer te weten te komen. Het was een heerlijke ontdekking, waar ik echt wel blij mee ben. En daar gaat het toch om, nietwaar?
Vandaag heb ik ook doorgewerkt aan mijn diepspitproject in de tuin. Dat wordt doorbijten, maar gelukkig is het werk een stuk aangenamer bij gematigder temperaturen. Ik ben een mooi stukje opgeschoten. Maar toen ik de pijp aan Maarten gaf, had ik wel dringend een lekkere douche nodig. Morgen ga ik nalijken of ik mijn druivenkweek niet in potten moet zetten, of dat ik ze meteen op hun definitieve plaats moet planten. Alleszins wil ik vier exemplaren reserveren, voor mijn dochter, mijn broer en zijn zoon, en een zus. Dan blijven mij nog vier of zes exemplaren over om een wijnmuur te creëren. Meer daarover morgen.
© Danny Peeters, Oudenaarde 06 augustus 2014.
Mag ik vragen het copyright te respecteren?
Mag ik vragen het copyright te respecteren?