Af en toe gebeurt het dat iemand even naar het ziekenhuis moet voor een kleine of grote ingreep. Wanneer het over een kind gaat, is er toch een soort van bekommerdheid die niet te omschrijven valt. Als het om een kleinkind gaat, sta je een beetje machteloos: het overkomt je, mama gaat mee naar het ziekenhuis, en dan is het gewoon wachten. Maar eigenlijk weet je op voorhand dat er niets ergs aan de hand is, kinderen moeten af en toe wel eens onder het mes, en tot nader order moet je je daar niet te veel zorgen om maken.
Vanochtend vroeg was broertje al op bezoek, en zus was naar de andere grootouders. We wachtten met gerust hart af. Mirre had bijzonder veel te vertellen, en stelde de mogelijkheid om alle aandacht naar zich te trekken echt wel op prijs. Het werd hem gegund. Hij stalde het meegebrachte speelgoed uit, bleef uit hoekjes en kanten van zijn rugzak nog nieuwe poppetjes te voorschijn toveren en schetterde en schaterde dat het een lieve lust is. Hij is een praatvaar, die alles bespreekt, die alle bochten in mogeljike redeneringen uitput, en die dan van voor af aan herbegint, om eventuele vergetelheden toe te voegen. Hij is een onuitputtelijke bron van gelach en gegibber.
Omdat Opa nog moest ontbijten (de luierik was zoals gewoonlijk weer te laat opgestaan), schoof Mirre mee aan tafel, want hij komt bij het opstaan eveneens zeer traag op gang. Bij het vertrek uit het ouderlijk huis had de heer Mirre dus nog niet ontbeten, en hij kwam dan maar aanschuiven volgens het principe: verandering van spijs doet eten. Opa smeerde, en hij smekte. En ondertussen viel zijn gekwebbel stil, knabbelen en snateren gaan niet altijd samen.
Na het afruimen van de ontbijttafel, was het tijd voor de verzorging van de konijntjes. Zij lusten elke ochtend hun korstjes oud brood, en dat wordt aangevuld met wat de tuin te bieden heeft. Er staat aardpeer in overvloed, maar ook paardenbloem, hier en daar onkruidgras, smalle weegbree, en er is overdag groentenafval, er zijn aardappelschillen, en allerlei overschotten van alles wat maar even verteerbaar is voor een konijnenmaag. Ik herinner me dat ik thuis aan de konijnen meer dan twintig verschillende (on)kruiden voerde. Ik kende al die planten, wist precies wat smakelijk was voor hen, en liet het onkruid in de tuin weelderig tieren. Alleen wisten de meeste mensen niet dat ik de zaak selectief in de hand hield, en de konijnen genoten daarvan. Zelfs grote postelein groeide wild in onze tuin. Maar dat werd door niemand als een voedzame en aanvullende groente aanzien. Wanneer ik dan het blad van een of ander in de mond stak en rustig wegkauwde, werd er nog wel eens vreemd gekeken. Maar als ik het in een bak legde, om het later aan de konijnen te voeren, verstonden ze er toch al de helft van. Zo heb ik leren de bloemhoofdjes van madeliefjes en paardenbloemen oogsten, om ze vervolgens op een kaasboterham te schikken en met smaak op te eten. Ook de schildpadden genieten mee van die gezonde salade.
We gingen dus samen in de tuin op jacht naar kruiden voor de konijntjes, en de enige weken geleden omgewoelde aarde had door de overvloedige regen een opstoot van allerhande groen ondergaan, de variëteit was groot. De konijntjes zaten hongerig te wachten, het deurtje werd geopend, en het voer naar binnen geduwd. Ik was weer heel even het kleine kind, dat zonder het te weten leerde wat een konijn mocht eten, maar in mijn positie gaf ik nu aan mijn kleinkind toch enkele extraatjes mee. Konijntjes eten veel meer dan gras en korrels van de winkel!
Omdat het vandaag donderdag was, moest ik ook nog naar de markt, om voor mijn schoonvader nog een handvol aardbeiplanten te kopen, en nog een paar boodschapjes te doen. Uiteraard diende de fiets voor de verplaatsing, en beladen als een muilezel kwam ik terug thuis. Om onmiddellijk aan de konijntjes een tweede lading eten te bezorgen. Mirre was ondertussen verdronken in een spel met zijn smurfen en Toy-Story-acteurs, en wist van de wereld niet meer. Ook de hond, die eerst een jaloerse reactie vertoont bij bezoek, en overdreven veel aandacht vraagt, had zich bij onze verdeling van de aandacht neergelegd, ook letterlijk, en sliep de slaap die bij zijn leeftijd behoort.
Opa besloot de fiets te gebruiken voor een uurtje ontspanning, en vertrok met wind mee en moest naderhand hard, zeer hard peddelen om terug thuis te geraken. Zijn benen doen vanavond nog pijn.
Ik kwam ruim op tijd terug thuis voor het middageten en besteedde nog wat aandacht aan de planten, die overal buiten in potten staan. Ondanks de overvloedige regen zijn er toch sommigen die om drinken vragen.
Vlak na het middageten moesten de konijnen dan een derde lading voedsel krijgen maar daarvoor had ik tijdens mijn voormiddagse fietstocht al een plastic zak gevuld met allerhande groen dat langs de Schelde groeit. Zelfs het harde oeverriet (ik ken de echte naam niet meer) heeft daarbij zijn nut. Ook klaver en brede en smalle weegbree zijn smakelijke happen. Ik laat niet na hier en daar een handjevol bramen te plukken, voor onmiddellijk gebruik, wel te verstaan.
Na het middageten kreeg Opa zoals gebruikelijk een aanval van dromerigheid, tot grote hilariteit van de kleine snaak, die niet naliet met grote plaagzin Opa wakker te houden. Deze vluchtte uiteindelijk naar zijn slaapkamer, waar hij tijdelijk genoot van iets wat vergelijkbaar is met de eeuwige rust. Een uurtje of wat later, jawel, zaten de konijntjes weer klaar. Rond vijf uur kwam mama dan terug, maar ze had een nichtje bij, in plaats van dochter Marie. En dus, jawel: moesten de konijntjes nog eens gevoerd worden. Zo keerde uiteindelijk de rust terug in huize Bloemenhof. Rust die Opa, ondanks alles, toch op prijs weet te stellen.
Een winkeltocht, ja het is donderdag en oude tradities moeten in ere gehouden worden, bracht ons in de onmiddellijke nabijheid van Feest in het Park. Een bende losgeslagen jeugd maakte de winkelomgeving onveilig, ook letterlijk. Politie had de handen vol en blokkeerde net de halve rotonde voor de toegang tot de supermarkt, omdat een aantal kiekens met vier of vijf winkelkarretjes naar de weide trachtten te ontsnappen. Ze werden vriendelijk maar dringend gevraagd de winkelwaren op het voetpad te zetten, de karretjes naar de rechtmatige eigenaar terug te brengen en te leren hun plan te trekken zonder buurtje-leen te spelen terwijl ze vergeten zijn toestemming te vragen om de karretjes te mogen gebruiken. Het mag hoe dan ook toch niet. Maandag wordt de schade opgenomen, en dat valt al bij al toch altijd mee: een weide die in een vuilnisbelt veranderd is, zodat de stadsdiensten extra middelen moeten inzetten, en de Oudenaardse belastingbetaler ook zijn aandeel in het feest moet bekostigen, maar wie is niet jong geweest? Het avondlijk en nachtelijk lawaai nemen we er wel bij. Drie dagen zijn geen mensenleven.
Maar ik heb vandaag geen boek meer in de hand genomen. En dat is een gemis. Van Ostaijen, gij moet maar een dagje wachten. Er was hier al genoeg paukenslag te horen.
Vanochtend vroeg was broertje al op bezoek, en zus was naar de andere grootouders. We wachtten met gerust hart af. Mirre had bijzonder veel te vertellen, en stelde de mogelijkheid om alle aandacht naar zich te trekken echt wel op prijs. Het werd hem gegund. Hij stalde het meegebrachte speelgoed uit, bleef uit hoekjes en kanten van zijn rugzak nog nieuwe poppetjes te voorschijn toveren en schetterde en schaterde dat het een lieve lust is. Hij is een praatvaar, die alles bespreekt, die alle bochten in mogeljike redeneringen uitput, en die dan van voor af aan herbegint, om eventuele vergetelheden toe te voegen. Hij is een onuitputtelijke bron van gelach en gegibber.
Omdat Opa nog moest ontbijten (de luierik was zoals gewoonlijk weer te laat opgestaan), schoof Mirre mee aan tafel, want hij komt bij het opstaan eveneens zeer traag op gang. Bij het vertrek uit het ouderlijk huis had de heer Mirre dus nog niet ontbeten, en hij kwam dan maar aanschuiven volgens het principe: verandering van spijs doet eten. Opa smeerde, en hij smekte. En ondertussen viel zijn gekwebbel stil, knabbelen en snateren gaan niet altijd samen.
Na het afruimen van de ontbijttafel, was het tijd voor de verzorging van de konijntjes. Zij lusten elke ochtend hun korstjes oud brood, en dat wordt aangevuld met wat de tuin te bieden heeft. Er staat aardpeer in overvloed, maar ook paardenbloem, hier en daar onkruidgras, smalle weegbree, en er is overdag groentenafval, er zijn aardappelschillen, en allerlei overschotten van alles wat maar even verteerbaar is voor een konijnenmaag. Ik herinner me dat ik thuis aan de konijnen meer dan twintig verschillende (on)kruiden voerde. Ik kende al die planten, wist precies wat smakelijk was voor hen, en liet het onkruid in de tuin weelderig tieren. Alleen wisten de meeste mensen niet dat ik de zaak selectief in de hand hield, en de konijnen genoten daarvan. Zelfs grote postelein groeide wild in onze tuin. Maar dat werd door niemand als een voedzame en aanvullende groente aanzien. Wanneer ik dan het blad van een of ander in de mond stak en rustig wegkauwde, werd er nog wel eens vreemd gekeken. Maar als ik het in een bak legde, om het later aan de konijnen te voeren, verstonden ze er toch al de helft van. Zo heb ik leren de bloemhoofdjes van madeliefjes en paardenbloemen oogsten, om ze vervolgens op een kaasboterham te schikken en met smaak op te eten. Ook de schildpadden genieten mee van die gezonde salade.
We gingen dus samen in de tuin op jacht naar kruiden voor de konijntjes, en de enige weken geleden omgewoelde aarde had door de overvloedige regen een opstoot van allerhande groen ondergaan, de variëteit was groot. De konijntjes zaten hongerig te wachten, het deurtje werd geopend, en het voer naar binnen geduwd. Ik was weer heel even het kleine kind, dat zonder het te weten leerde wat een konijn mocht eten, maar in mijn positie gaf ik nu aan mijn kleinkind toch enkele extraatjes mee. Konijntjes eten veel meer dan gras en korrels van de winkel!
Omdat het vandaag donderdag was, moest ik ook nog naar de markt, om voor mijn schoonvader nog een handvol aardbeiplanten te kopen, en nog een paar boodschapjes te doen. Uiteraard diende de fiets voor de verplaatsing, en beladen als een muilezel kwam ik terug thuis. Om onmiddellijk aan de konijntjes een tweede lading eten te bezorgen. Mirre was ondertussen verdronken in een spel met zijn smurfen en Toy-Story-acteurs, en wist van de wereld niet meer. Ook de hond, die eerst een jaloerse reactie vertoont bij bezoek, en overdreven veel aandacht vraagt, had zich bij onze verdeling van de aandacht neergelegd, ook letterlijk, en sliep de slaap die bij zijn leeftijd behoort.
Opa besloot de fiets te gebruiken voor een uurtje ontspanning, en vertrok met wind mee en moest naderhand hard, zeer hard peddelen om terug thuis te geraken. Zijn benen doen vanavond nog pijn.
Ik kwam ruim op tijd terug thuis voor het middageten en besteedde nog wat aandacht aan de planten, die overal buiten in potten staan. Ondanks de overvloedige regen zijn er toch sommigen die om drinken vragen.
Vlak na het middageten moesten de konijnen dan een derde lading voedsel krijgen maar daarvoor had ik tijdens mijn voormiddagse fietstocht al een plastic zak gevuld met allerhande groen dat langs de Schelde groeit. Zelfs het harde oeverriet (ik ken de echte naam niet meer) heeft daarbij zijn nut. Ook klaver en brede en smalle weegbree zijn smakelijke happen. Ik laat niet na hier en daar een handjevol bramen te plukken, voor onmiddellijk gebruik, wel te verstaan.
Na het middageten kreeg Opa zoals gebruikelijk een aanval van dromerigheid, tot grote hilariteit van de kleine snaak, die niet naliet met grote plaagzin Opa wakker te houden. Deze vluchtte uiteindelijk naar zijn slaapkamer, waar hij tijdelijk genoot van iets wat vergelijkbaar is met de eeuwige rust. Een uurtje of wat later, jawel, zaten de konijntjes weer klaar. Rond vijf uur kwam mama dan terug, maar ze had een nichtje bij, in plaats van dochter Marie. En dus, jawel: moesten de konijntjes nog eens gevoerd worden. Zo keerde uiteindelijk de rust terug in huize Bloemenhof. Rust die Opa, ondanks alles, toch op prijs weet te stellen.
Een winkeltocht, ja het is donderdag en oude tradities moeten in ere gehouden worden, bracht ons in de onmiddellijke nabijheid van Feest in het Park. Een bende losgeslagen jeugd maakte de winkelomgeving onveilig, ook letterlijk. Politie had de handen vol en blokkeerde net de halve rotonde voor de toegang tot de supermarkt, omdat een aantal kiekens met vier of vijf winkelkarretjes naar de weide trachtten te ontsnappen. Ze werden vriendelijk maar dringend gevraagd de winkelwaren op het voetpad te zetten, de karretjes naar de rechtmatige eigenaar terug te brengen en te leren hun plan te trekken zonder buurtje-leen te spelen terwijl ze vergeten zijn toestemming te vragen om de karretjes te mogen gebruiken. Het mag hoe dan ook toch niet. Maandag wordt de schade opgenomen, en dat valt al bij al toch altijd mee: een weide die in een vuilnisbelt veranderd is, zodat de stadsdiensten extra middelen moeten inzetten, en de Oudenaardse belastingbetaler ook zijn aandeel in het feest moet bekostigen, maar wie is niet jong geweest? Het avondlijk en nachtelijk lawaai nemen we er wel bij. Drie dagen zijn geen mensenleven.
Maar ik heb vandaag geen boek meer in de hand genomen. En dat is een gemis. Van Ostaijen, gij moet maar een dagje wachten. Er was hier al genoeg paukenslag te horen.
© Danny Peeters Oudenaarde, 21/08/2014
Mag ik vragen het copyright te respecteren?
Mag ik vragen het copyright te respecteren?