Dag 30
Tijd om eventjes een klein soortje van valsspelen toe te passen. Omdat ik gisteren een ganse dag in de omgeving van Maastricht heb doorgebracht, en het vertrek al in de vroege ochtend plaatsvond, bovendien omdat de terugkeer in Huize Bloemenhof pas een dag later plaatsvond (de kalender had om dat uur zichzelf al omgedraaid) was het niet opportuun om zelfs maar even de computer aan te zetten om een berichtje de ether in te sturen. Wat een gekke, voorhistorische uitdrukking: de ether...
Het was een bezoek waarin een aantal werken van barm(an)hartigheid werden beoefend, zoals de dorstigen laven, de hongerigen spijzen, de dorstigen laven, de hongerigen spijzen en vooral de dorstigen laven. Mijn breekbare zus toonde trots haar samengevezen pols, hetgeen mooie herinneringen opriep aan de eigen breekbaarheid, die twee jaren geleden tot uiting kwam bij een foute oplossing van een toch gemakkelijk ladderprobleem, waardoor die eigen breekbaarheid ook al op eclatante wijze de breuk tussen mijn jonkheid en mijn aanstormende oude-van-dagen-dagen empirisch bewees.
Een ding moet gezegd worden, toen we na de pols genomen te hebben, ook de keuken gingen inspecteren, die door middel van een klak welgekozen verf een verjongingskuur had meegekregen, bleek dat er uit die keuken ook nog een gigantische pot eten op te borrelen. Aangezien ik rond dat uur gewoonlijk erg voor de pot ben, en onder genot van een drieletterig product van Franse origine uit de rechtstreekse werken-van-barm(an)hartigheid-atmosfeer werd het gesprek zeer geanimeerd. Dat laatste ook al omdat mijn zus in de verbale kunsten verder geen aanmoediging nodig heeft, en die Maria Callas op een modale vrijdagmiddag moeiteloos de allerhoogste noot afsnoept. (Ave, Maria)
Het is altijd heerlijk een heuvelachtige omgeving te bezoeken, en Maastricht staat bekend om zijn prachtige Sint-Pietersberg. Je hoeft er niet uitgemergeld toe te komen, tegen betaling blijkt de gastvrijheid van de Nederlandse horeca-uitbaters net voldoende groot om te kunnen concurreren met hun Belgische vakgenoten. We namen ruim de tijd, en er bleek die zelfde avond nog een evenement plaats te grijpen, waarbij een paar genodigden of acteurs prachtig uitgedost in Sgt. Pepper's-kleding de plaats kwamen opnemen. Bij de wandeling naar hogere regionen bleek het ook nog een mooie natuurwandeling te worden, waarbij links en rechts weetjes over plant en dier uitgewisseld werden. Zo kwamen we ongemerkt voorbij het huis, nou ja, huis, van André Rieu voorbij. Maar echt mooi werd het wel toen we aan een O.L.V.-van-Lourdes-grot voorbij kwamen. Het was gewoon prachtig, zonder dat ik er woorden voor heb. Melig volgens de enen, aandoenlijk volgens mij. Volksgeloof moet kunnen, jijzelf mag er van denken wat je wil. We wandelden nog verder langs de mergelgroeve, waar er ter plaatse cement gebakken werd, weer een moment om even te blijven stilstaan bij het feit dat de wonde in het landschap toch op een of andere manier aan de natuur zal teruggeschonken worden. Een grote hoeve in de buurt werd eveneens bezocht, zij het dan dat de poort gesloten was, hetgeen ons de toegang ontzegde tot een uiterst mooi uitzicht over het maasdal.
Daarna werd de auto terug ingespannen, en ging de rit richting België, waar het echte heuvelende landschap van Herve bezocht werd. Dat was een herbeleving. Als kind herinner ik me nog een bezoek aan een Robinson-eiland, waar we een uurtje of wat doorgebracht hadden, om dan terug naar huis te keren, de schemering kortte de duur van dat lang vervlogen en nooit vergeten bezoek in. Wij doorkruisten nu de voerstreek, genoten van de dorpjes en van de boomgaarden, waar de massale aanwezigheid van ongeplukte perenbomen ons wel opviel. Herinneringen aan Petit-Rechain en aan moeders vrolijke en trieste verhalen over haar pensionaattijd werden opgehaald. Een bezoek aan de ingang van het Fort van Eben-Emael, waar we onverwacht, ondanks het feit dat het fort maar zelden open is, toch een toelichting van een toevallig aanwezige gids kregen. Op die wijze konden we onze accidentele kennis van de geschiedenis van het fort een betere structuur geven. Het was een zeer aangename ervaring.
De terugweg werd aangevat, en weer nodigde de tafel ons uit om een nieuwe stroom van producten uit de vers geverfde keuken te consumeren. Evenzo werd het spraakwater aangesproken, en voor we het wisten, was het al zo laat, dat de terugreis wel moest volgen. We wisten dat we rond of na middernacht zouden thuiskomen, en dat was ook zo. De dag was voorbij gevlogen, maar zeer wel gevuld. De computer werd maar heel even aangezet om een "we zijn thuis" berichtje na te laten. Wat een prachtige dag was dat, te klasseren onder ... the simple life of retired people.
dag 31
Hoezeer gisteren ook een bewogen en zeer ontspannende dag was, vandaag is er niets buitensporigs gebeurd. Een onopvallende dag van winkelen, huishoudelijk werk, klassiek zaterdags familiebezoek, en een stukje fiets. Een beetje computeren, deze bijdragen schrijven, nog wat televisie, gewoon, en daarna gaan slapen. No history, just ... the simple life of retired people.
Tijd om eventjes een klein soortje van valsspelen toe te passen. Omdat ik gisteren een ganse dag in de omgeving van Maastricht heb doorgebracht, en het vertrek al in de vroege ochtend plaatsvond, bovendien omdat de terugkeer in Huize Bloemenhof pas een dag later plaatsvond (de kalender had om dat uur zichzelf al omgedraaid) was het niet opportuun om zelfs maar even de computer aan te zetten om een berichtje de ether in te sturen. Wat een gekke, voorhistorische uitdrukking: de ether...
Het was een bezoek waarin een aantal werken van barm(an)hartigheid werden beoefend, zoals de dorstigen laven, de hongerigen spijzen, de dorstigen laven, de hongerigen spijzen en vooral de dorstigen laven. Mijn breekbare zus toonde trots haar samengevezen pols, hetgeen mooie herinneringen opriep aan de eigen breekbaarheid, die twee jaren geleden tot uiting kwam bij een foute oplossing van een toch gemakkelijk ladderprobleem, waardoor die eigen breekbaarheid ook al op eclatante wijze de breuk tussen mijn jonkheid en mijn aanstormende oude-van-dagen-dagen empirisch bewees.
Een ding moet gezegd worden, toen we na de pols genomen te hebben, ook de keuken gingen inspecteren, die door middel van een klak welgekozen verf een verjongingskuur had meegekregen, bleek dat er uit die keuken ook nog een gigantische pot eten op te borrelen. Aangezien ik rond dat uur gewoonlijk erg voor de pot ben, en onder genot van een drieletterig product van Franse origine uit de rechtstreekse werken-van-barm(an)hartigheid-atmosfeer werd het gesprek zeer geanimeerd. Dat laatste ook al omdat mijn zus in de verbale kunsten verder geen aanmoediging nodig heeft, en die Maria Callas op een modale vrijdagmiddag moeiteloos de allerhoogste noot afsnoept. (Ave, Maria)
Het is altijd heerlijk een heuvelachtige omgeving te bezoeken, en Maastricht staat bekend om zijn prachtige Sint-Pietersberg. Je hoeft er niet uitgemergeld toe te komen, tegen betaling blijkt de gastvrijheid van de Nederlandse horeca-uitbaters net voldoende groot om te kunnen concurreren met hun Belgische vakgenoten. We namen ruim de tijd, en er bleek die zelfde avond nog een evenement plaats te grijpen, waarbij een paar genodigden of acteurs prachtig uitgedost in Sgt. Pepper's-kleding de plaats kwamen opnemen. Bij de wandeling naar hogere regionen bleek het ook nog een mooie natuurwandeling te worden, waarbij links en rechts weetjes over plant en dier uitgewisseld werden. Zo kwamen we ongemerkt voorbij het huis, nou ja, huis, van André Rieu voorbij. Maar echt mooi werd het wel toen we aan een O.L.V.-van-Lourdes-grot voorbij kwamen. Het was gewoon prachtig, zonder dat ik er woorden voor heb. Melig volgens de enen, aandoenlijk volgens mij. Volksgeloof moet kunnen, jijzelf mag er van denken wat je wil. We wandelden nog verder langs de mergelgroeve, waar er ter plaatse cement gebakken werd, weer een moment om even te blijven stilstaan bij het feit dat de wonde in het landschap toch op een of andere manier aan de natuur zal teruggeschonken worden. Een grote hoeve in de buurt werd eveneens bezocht, zij het dan dat de poort gesloten was, hetgeen ons de toegang ontzegde tot een uiterst mooi uitzicht over het maasdal.
Daarna werd de auto terug ingespannen, en ging de rit richting België, waar het echte heuvelende landschap van Herve bezocht werd. Dat was een herbeleving. Als kind herinner ik me nog een bezoek aan een Robinson-eiland, waar we een uurtje of wat doorgebracht hadden, om dan terug naar huis te keren, de schemering kortte de duur van dat lang vervlogen en nooit vergeten bezoek in. Wij doorkruisten nu de voerstreek, genoten van de dorpjes en van de boomgaarden, waar de massale aanwezigheid van ongeplukte perenbomen ons wel opviel. Herinneringen aan Petit-Rechain en aan moeders vrolijke en trieste verhalen over haar pensionaattijd werden opgehaald. Een bezoek aan de ingang van het Fort van Eben-Emael, waar we onverwacht, ondanks het feit dat het fort maar zelden open is, toch een toelichting van een toevallig aanwezige gids kregen. Op die wijze konden we onze accidentele kennis van de geschiedenis van het fort een betere structuur geven. Het was een zeer aangename ervaring.
De terugweg werd aangevat, en weer nodigde de tafel ons uit om een nieuwe stroom van producten uit de vers geverfde keuken te consumeren. Evenzo werd het spraakwater aangesproken, en voor we het wisten, was het al zo laat, dat de terugreis wel moest volgen. We wisten dat we rond of na middernacht zouden thuiskomen, en dat was ook zo. De dag was voorbij gevlogen, maar zeer wel gevuld. De computer werd maar heel even aangezet om een "we zijn thuis" berichtje na te laten. Wat een prachtige dag was dat, te klasseren onder ... the simple life of retired people.
dag 31
Hoezeer gisteren ook een bewogen en zeer ontspannende dag was, vandaag is er niets buitensporigs gebeurd. Een onopvallende dag van winkelen, huishoudelijk werk, klassiek zaterdags familiebezoek, en een stukje fiets. Een beetje computeren, deze bijdragen schrijven, nog wat televisie, gewoon, en daarna gaan slapen. No history, just ... the simple life of retired people.
© Danny Peeters, Oudenaarde 30 augustus 2014.
Mag ik vragen het copyright te respecteren?
Mag ik vragen het copyright te respecteren?