Ik ben graag en bijna permanent aanwezig op Facebook. Velen kijken daar grondig op neer, wegens het niet intellectuele cachet dat er gemakkelijkheidshalve op gekleefd wordt. Die permanente aanwezigheid betekent niet dat ik voordurend alle onzin die mensen menen te moeten plaatsen, en waar ik graag af en toe nog eens aan meedoe, lees. Wat ik wel doe, zonder te laten merken dat ik er ben en actief ben (mijn aanwezigheid verberg ik niet, maar ik reageer niet op elke hik, elke scheet en elke boer die aan de wereld kond gedaan wordt) is zoeken naar interessante dingen.
Zo viel ik vanmorgen vlak na het opstarten van de computer op een bladzijde die aanbevolen werd. Ik heb er twee of drie van geopend, en deze, genaamd "Poëzie en Co" van Karen Goethals, leek me wel wat. Ze plaatst op die bladzijde stalen van haar eigen poëtische ontboezemingen, en af en toe pleegt ze een tekst met een eigen impressie over een of ander. Deze bijdrage las ik met gemengde gevoelens. Mijn gedachten hierover laat ik hieronder volgen.
Zo viel ik vanmorgen vlak na het opstarten van de computer op een bladzijde die aanbevolen werd. Ik heb er twee of drie van geopend, en deze, genaamd "Poëzie en Co" van Karen Goethals, leek me wel wat. Ze plaatst op die bladzijde stalen van haar eigen poëtische ontboezemingen, en af en toe pleegt ze een tekst met een eigen impressie over een of ander. Deze bijdrage las ik met gemengde gevoelens. Mijn gedachten hierover laat ik hieronder volgen.
Altijd vind je mooie teksten, die je vragen even stil te staan. Soms vind je teksten, waarvan je het niet weet. Ik moest heel even denken aan al die belerende literatuur, die we in de lagere school te slikken kregen. Teksten waarin "goed" en "kwaad" tegen mekaar afgewogen werden, en waarvan op voorhand vaststond waaraan de voorkeur moest gegeven worden.
Deze tekst is daar een moderne versie van. Maar hier wordt niet een van de zeven hoofdzonden afgewogen tegen een van de ontelbaar vele deugden waarmee ons voortdurend naar het hoofd gesmeten werd. Het is ontdaan van alle stofferigheid, en een moderne vriendin, die haar moderne vriendin een vriendinnendienst bewezen heeft, wordt via een vondst, waar ze niet zo meteen weg mee weet, geconfronteerd met de klassieke val van het onmiddellijk zichtbare, en de weg naar de mogelijke waarheid via een of meerdere voor haar eerst onzichtbare bodems.
Het is eigenlijk de aanzet tot een modern sprookje…
© Danny Peeters, Oudenaarde 03 augustus 2013.
Mag ik vragen het copyright te respecteren?
Mag ik vragen het copyright te respecteren?