Het is lang geleden, maar weebly heeft me dan ook lange tijd gesaboteerd: ik kon wel inloggen op mijn eigen schrijfsels, maar ik kreeg dan mijn blog niet meer te zien. Ik heb tevergeefse pogingen gedaan om de provider te contacteren, maar wat ik ook deed: ze verwezen me naar de hulpbladzijden. Tot ik het moe werd, en nadacht om wordpress onder de arm te nemen. Plotseling, zonder aanwijsbare reden, mocht ik mijn eigen websites weer zien. Strijd voorbij.
Onder de maan schuift de lange rivier...
Het leven kabbelt hier verder. Het vet valt van me af. Ik rust, maar de rust is betrekkelijk. Er gebeuren rare dingen rondom mij. De wereld is niet om zeep, Urbanus zit wel dikwijls naast me als ik kijk naar Venus of Mars, of naar Uranus. En Van Ostayen is nooit veraf.
Het afgelopen halfjaar heeft me aangename en minder aangename dingen meegebracht. Zoals bij iedereen, dus. Zo is mijn familie weer aan uitbreiding toe. Mijn dochter wist nog voor haar verjaardag het goede nieuws te brengen dat nummer 3 op komst is. Misschien sprong ik deze keer niet meer zo hoog als de allereerste keer, maar het is toch fijn te weten dat er kleine kloontjes van jezelf rondlopen. Op facebook heeft mijn dochter enige foto's van de kinderen staan, en Noa lijkt als twee druppels water op mij en mijn broer toen we die leeftijd ook hadden. We weten nog niet of het een jongen of meisje is, en dat kan me ook helemaal niet beroeren. Voor mij is het voldoende te weten dat half november ik mijn geboortehemd weer uit de kast zal opdiepen.
Geboortehemd? Dat vraagt om een beetje uitleg. Toen Noa geboren werd, werd natuurlijk een foto genomen van Opa Daantje met zijn kersverse kleinzoon op de arm. Een jaar later werd Mirre geboren, en zonder het te weten had ik die ochtend datzelfde hemd aangetrokken, en zo werd ik met mijn tweede kleinzoon vereeuwigd. Meer opmerkzame zussen van mij hebben toen gevraagd of ik misschien maar één hemd heb. Nee, recent heb ik er een twintig of dertig naar de kledingcontainer gedaan, en nog steeds barst de kleerkast uit zijn naden van de overweldigende hoeveelheid hemden, die erin opgestapeld liggen, of die kapstokgewijs om gebruik smeken. Dus heb ik met een grimlach het besluit genomen dat mijn eerste foto met de nieuwe spruit ook met hetzelfde hemd moet genomen worden. Zussen die met me lachen? Tracht mij maar eens uit mijn evenwicht te krijgen.
Over de lange rivier schuift moede de maan...
En dan is er Bart, die plotseling met een lief uit het niets opdaagt. Helemaal uit het niets is niet waar, hij heeft vroeger nog met Nadia opgetrokken, maar er is toen ergens wat tussengekomen, en er zijn een paar jaren overheen gelopen. Nu heb ik dus een schoondochter bij in huis, en het is echt wel een gezellige boel. We zijn nu in de fase van de konijntjes. Deze dubbel-linkshandige jongen heeft dan maar een klein omheininkje gemaakt in de tuin, en floep, de konijnen waren er al voor de draad helemaal rond de palen gespannen waren. Dat ik zelf niets tegen een paar langoren heb, heeft wel meegeholpen tot de realisatie van dat project. Maar het zijn van die kleine opdondertjes, dwergkonijntjes, we zien wel hoe dat afloopt.
Onder de maan op de lange rivier schuift de kano naar zee...
Ik heb nog een dochter, die na een aantal jaren studie zonder al te veel resultaat besloot aan het werk te gaan. Daar merkte ze al vlug dat het leven als arbeidster in een fabriek wel zijn prettige kanten heeft, maar er waren toch meer nadelen dan voordelen. Een paar relaties aan en uit, wie kijkt daar nog van op? Deze opa niet. Drie jaar geleden werd besloten opnieuw te studeren. En die studies zouden normaal gezien nog één jaar moeten duren. Tijdens de paasvakantie werd een job gedaan bij Eurostation, en kijk, een paar weken geleden dook het verhaal op van een leuke jongen zus en zo, dit en dat. We wachten op de eerste kennismaking. Het ziet er naar uit dat de wereld weer draait, en ik draai noodgedwongen mee.
Langs het hoogriet
langs de laagwei
schuift de kano naar zee
schuift met de schuivende maan de kano naar zee
Zo zijn ze gezellen naar zee de kano de maan en de man
Waarom schuiven de maan en de man getweeën gedwee.
foto's volgen
© Danny Peeters, Oudenaarde 10 juli 2013.
Mag ik vragen het copyright te respecteren?
Onder de maan schuift de lange rivier...
Het leven kabbelt hier verder. Het vet valt van me af. Ik rust, maar de rust is betrekkelijk. Er gebeuren rare dingen rondom mij. De wereld is niet om zeep, Urbanus zit wel dikwijls naast me als ik kijk naar Venus of Mars, of naar Uranus. En Van Ostayen is nooit veraf.
Het afgelopen halfjaar heeft me aangename en minder aangename dingen meegebracht. Zoals bij iedereen, dus. Zo is mijn familie weer aan uitbreiding toe. Mijn dochter wist nog voor haar verjaardag het goede nieuws te brengen dat nummer 3 op komst is. Misschien sprong ik deze keer niet meer zo hoog als de allereerste keer, maar het is toch fijn te weten dat er kleine kloontjes van jezelf rondlopen. Op facebook heeft mijn dochter enige foto's van de kinderen staan, en Noa lijkt als twee druppels water op mij en mijn broer toen we die leeftijd ook hadden. We weten nog niet of het een jongen of meisje is, en dat kan me ook helemaal niet beroeren. Voor mij is het voldoende te weten dat half november ik mijn geboortehemd weer uit de kast zal opdiepen.
Geboortehemd? Dat vraagt om een beetje uitleg. Toen Noa geboren werd, werd natuurlijk een foto genomen van Opa Daantje met zijn kersverse kleinzoon op de arm. Een jaar later werd Mirre geboren, en zonder het te weten had ik die ochtend datzelfde hemd aangetrokken, en zo werd ik met mijn tweede kleinzoon vereeuwigd. Meer opmerkzame zussen van mij hebben toen gevraagd of ik misschien maar één hemd heb. Nee, recent heb ik er een twintig of dertig naar de kledingcontainer gedaan, en nog steeds barst de kleerkast uit zijn naden van de overweldigende hoeveelheid hemden, die erin opgestapeld liggen, of die kapstokgewijs om gebruik smeken. Dus heb ik met een grimlach het besluit genomen dat mijn eerste foto met de nieuwe spruit ook met hetzelfde hemd moet genomen worden. Zussen die met me lachen? Tracht mij maar eens uit mijn evenwicht te krijgen.
Over de lange rivier schuift moede de maan...
En dan is er Bart, die plotseling met een lief uit het niets opdaagt. Helemaal uit het niets is niet waar, hij heeft vroeger nog met Nadia opgetrokken, maar er is toen ergens wat tussengekomen, en er zijn een paar jaren overheen gelopen. Nu heb ik dus een schoondochter bij in huis, en het is echt wel een gezellige boel. We zijn nu in de fase van de konijntjes. Deze dubbel-linkshandige jongen heeft dan maar een klein omheininkje gemaakt in de tuin, en floep, de konijnen waren er al voor de draad helemaal rond de palen gespannen waren. Dat ik zelf niets tegen een paar langoren heb, heeft wel meegeholpen tot de realisatie van dat project. Maar het zijn van die kleine opdondertjes, dwergkonijntjes, we zien wel hoe dat afloopt.
Onder de maan op de lange rivier schuift de kano naar zee...
Ik heb nog een dochter, die na een aantal jaren studie zonder al te veel resultaat besloot aan het werk te gaan. Daar merkte ze al vlug dat het leven als arbeidster in een fabriek wel zijn prettige kanten heeft, maar er waren toch meer nadelen dan voordelen. Een paar relaties aan en uit, wie kijkt daar nog van op? Deze opa niet. Drie jaar geleden werd besloten opnieuw te studeren. En die studies zouden normaal gezien nog één jaar moeten duren. Tijdens de paasvakantie werd een job gedaan bij Eurostation, en kijk, een paar weken geleden dook het verhaal op van een leuke jongen zus en zo, dit en dat. We wachten op de eerste kennismaking. Het ziet er naar uit dat de wereld weer draait, en ik draai noodgedwongen mee.
Langs het hoogriet
langs de laagwei
schuift de kano naar zee
schuift met de schuivende maan de kano naar zee
Zo zijn ze gezellen naar zee de kano de maan en de man
Waarom schuiven de maan en de man getweeën gedwee.
foto's volgen
© Danny Peeters, Oudenaarde 10 juli 2013.
Mag ik vragen het copyright te respecteren?