Op mijn tocht langsheen de mooie natuurlijke plekjes heb ik op een september een mooie reuzenboleet ontdekt. Hij stond in een koeienweide, op een ruime afstand van het publiek. De lens deed haar werk. Helaas heeft de boleet het niet overleefd: hij is verdwenen, maar ik kan ter plaatse niet gaan kijken hoe zijn "wortel" er nu uitziet. Mogelijk hebben de koeien hem als speelgoed gebruikt, mogelijk is er een flauwe plezante mee aan de haal gegaan. Hij was al te groot om nog eetbaar te zijn. Spijtig toch.
De foto's 2 en 3 laten een boleet zien die ik op 14 september gefotografeerd heb, op nog geen meter afstand van het fietspad. Het onvermijdelijke is dan ook gebeurd: de foto's 4 en 5 laten dan ook duidelijk zien dat iemand zelfs de moeite genomen heeft om, na het verwijderen van de paddenstoel met een of ander gereedschap de grond keurig uit te graven met de bedoeling de "wortel" te zien. Iemand die dus een kenner was, maar niet het minste respect voor de weinige natuur die we nog ter beschikking hebben, heeft. Hij of zij had net even goed die aarde terug rond de wortel kunnen schikken, nu droogt het boeltje onder de zonneschijn uit. Schaam je!
In de buurt vond ik een andere reus, die gelukkig voor het publiek minder zichtbaar opgesteld staat. Ik verraad niet waar, om hetzelfde natuurhooliganisme tegen te gaan. Zelfs een leraar die een dergelijke paddenstoel als didactisch materiaal zou plukken mag meer bewustzijn aan de dag leggen.
Ten slotte heb ik ook een stervende reus gevonden, die wel de gelegenheid gekregen heeft ter plaatse te sterven. Ik kan niet uitmaken op hij bij leven en welzijn van zijn wortel verwijderd is, dan wel of hij na het sterven los getrapt is. Maar de slakken hadden hem al behoorlijk toegetakeld.
Van de rest van mijn tocht heb ik geen foto's meer gemaakt, maar ik ben van de hoofdweg afgeweken, om een afdalend straatje in te slaan, recht de Scheldevallei in. Ik kwam terecht in een idyllisch boerenlandschap, waar helaas af en toe een brullende tractor voorbij komt gestoven, met een totaal gebrek aan respect voor de rust en het welzijn van de onbevangen voorbijganger. Ik heb mensen uit de weg zien duiken, omdat de tractorbestuurder een lading op de voorvork droeg, die hem het zicht behoorlijk belemmerde. Maar hij kende blijkbaar de weg, en nam dan maar het risico iemand of iets aan te rijden. Ze zijn gelukkig niet allemaal zo, heb ik eveneens mogen vaststellen. Toen ik terug wegreed, kreeg ik weer zo een bakbeest achter me, dat geduldig een paar honderd meter achter me bleef rijden, aangezien ik op die plaats niet de minste gelegenheid had uit te wijken. Bedankt, man! Ik heb me op een bankje neergezet, in de buurt van de Beaulieu-abdij, en genoot van de zon, mijn drankje, het uitzicht over de Scheldevallei en mijn boek. Een paar schaarse wandelaars begroetten me vriendelijk en kregen evenveel terug. De vogels zongen de Indian Summer vol, een lichte wind verfriste mijn bezweette gezicht. Streuvels zou er nog een paar bladzijden meer over gevuld hebben. Zijn huis ligt op enige fietskilometers van hier, misschien heeft hij de landwegen rond de Beaulieu-abdij eveneens bereden. Heerlijke rust!